The deed, which both our tongues held vile to name.-
Out of my sight, and never see me more !
My nobles leave me; and my state is brav'd,
Even at my gates, with ranks of foreign powers;
Nay, in the body of this fleshly land,
This kingdom, this confine of blood and breath,
Hostility and civil tumult reigns
Between my conscience and my cousin's death.

Hub. Arm you against your other enemies :
I'll make a peace between your soul and you.
Young Arthur is alive: this hand of mine
Is yet a maiden and an innocent hand,
Not painted with the crimson spots of blood.
Within this bosom never enter'd yet
The dreadful motion of a murd'rous thought,
And you have slander'd Nature in my form;
Which, howsoever rude exteriorly,
Is yet the cover of a fairer mind
Than to be butcher of an innocent child.

[1826.

KING JOHN. ACT 3. Sc. 3.

KING JOHN. HUBERT.

John. COME hither, Hubert. O my gentle Hubert, We owe thee much: within this wall of flesh There is a soul counts thee her creditor, And with advantage means to pay thy love: And, my good friend, thy voluntary oath

έμή τε γλώσσα, ση θ' όμως, ήσχύνετο.
έρρ', αισχροποιε, μηδε προσβλέψης μ' έτι:
πρόμων λέλειμμαι, τη πόλει τ’ επεγγελά, 30
πύλαις εν αυταίς, πολέμια στρατεύματα
και μην εν αυτή σαρκί τούδε σώματος,
έντοσθε τούτων αίματός τε και πνοής
όρων, ταράσσει πάντ' "Άρης εμφύλιος,

έμου μεταξύ ξυγγενούς τ' αλαστόρων. ΟΥΒ. Άλλοισιν εχθρούς ανθοπλίζεσθαι χρεών,

έστω δε συν σοι σαϊσιν ειρήνη φρεσίν.
ο παίς έτι ζη: παρθένος γάρ ήδε χείρ
έτ' έστιν, ουδέν, ών λέγεις, πράξασα πω,
ουδ' ημάτωται φοινίοις σταλάγμασιν: 40
ή τ’ αισχρόμητος θανασίμων βουλευμάτων
ορμή κέαρ τόδ' ουδαμώς υπήλθεν, ού.
συ δ' ήδίκηκας, τώδ' εν ανδρι, την φύσιν,
δς άγριωπός είμι, την έξω φυών,
τρέφω δ' έσωθεν ημερωτέραν φρέν' η
ώμασι χερσί παιδα νήπιον κτανείν.

1826.]

ΒΑΣΙΛΕΥΣ. ΟΥΒΕΡΤΟΣ.
ΒΑΣ. ΔΕΥΡ' έλθε, δεύρ', Ούβερτε, γενναίον κάρα

οφείλομέν σοι, φίλτατ', ου σμικρόν χρέος,
ψυχή δε τήσδε σαρκός εν περιπτυχαίς
ένεστιν, ήτις σης υπ' ευνοίας πάλαι
ξύνοιδεν ευ παθούσα, και μέλλει ποτε
εν σ' αντιδρώσα δις τόσην θέσθαι χάριν.
κού σων ποθ' όρκων ών εκών κατώμoσας

Lives in this bosom, dearly cherished.
Give me thy hand. I had a thing to say,
But I will fit it with some better time.
By heaven, Hubert, I am almost ashamed
To say what good respect I have of thee.

Hub. I am much bounden to your majesty.

John. Good friend, thou hast no cause to say so yet: But thou shalt have; and creep time ne'er so slow, Yet it shall come, for me to do thee good. I had a thing to say ;—but let it go : The sun is in the heaven, and the proud day, Attended with the pleasures of the world, Is all too wanton, and too full of gawds, To give me audience. If the midnight bell Did, with his iron tongue and brazen mouth, Sound One unto the drowsy race of night; If this same were a churchyard where we stand, And thou possessed with a thousand wrongs; Or if that surly spirit, melancholy, Had baked thy blood, and made it heavy, thick, Which, else, runs tickling up and down the veins, Making that idiot, laughter, keep men's eyes, And strain their cheeks to idle merriment, A passion hateful to my purposes ;

μνήμη τέθνηκε, φίλτατ', εν δέλτοις δ' έμών
φρενών εσαεί ζώσιν, ευ γεγραμμένοι.
άγ' ούν, πρότεινε δεξίαν έμοί χέρα. 10
ήν μέν τι λέξων· αλλά ταυτ’ άμείνονι
καιρώ προσάψας εξερω σχεδόν τι γάρ
αιδώς απείργει μ', ουρανόν μαρτύρομαι,

ειπείν όσην, Ούβερτε, σοι τιμήν νέμω. ΟΥΒ. άναξ, οφείλω τώνδε σοι πολλήν χάριν. ΒΑΣ. ούπω τόδ', ώ φίλ', ενδίκως έχεις φράσαι,

σάφ' ίσθι δ', έξεις: κάν βράδισθ' έρπη χρόνος,
ήξει ποθ”, ήξει καιρός εν δράσει σ' όμως.
ήν μέν τι λέξων: ταύτα δ' ούν προχαιρέτω:
ήδη γάρ ουπίσημος ηλίου κύκλος

20
φλέγει δι' αιθραν, η χλιδώσά θ' ημέρα,
κενών άγουσα τερψέων ομήγυριν,
τρυφών τε πληρής κάγλαϊσμάτων, έπη
αποστυγει τάμ'· ει δέ μοι χαλκόστομος
κώδων σιδηρόγλωσσον εκκλάζων όπα
του νυκτίου δίαυλον αγγέλλου δρόμου,
ει χώρος ούτος, ου καθέσταμεν, τάφων
είη τι χώμα, και παρασταίης σύ μοι
κέντροισι δηχθείς μυρίων υβρισμάτων,
ει δ' η μελαγχολώσα δυσφιλής θεός 30
σον αίμ' επήγνυ, κάτίθει νωθες, παχύ,
ο νυν άνω τε και κάτω σκιρτών αεί
κνίζει βρoτείου σώματος διαρροές,
μωρόν τ' ες ανδρών όμματ’ εμβάλλει γέλων,
χαύνοις τ' επαίρει χάρμασιν παρηίδας,
ενάντιόν τι τους έμούς βουλεύμασιν

Or if that thou could'st see me without eyes,
Hear me without thine ears, and make reply
Without a tongue, using conceit alone,
Without eyes, ears, and harmful sound of words;
Then, in despite of brooded watchful day,
I would into thy bosom pour my thoughts :
But, ah, I will not :-yet I love thee well;
And, by my troth, I think, thou lov’st me well.

KING JOHN. ACT 3. Sc. 3.*

KING JOHN. HUBERT. John. Come hither, Hubert. O my gentle Hubert, We owe thee much: within this wall of flesh There is a soul counts thee her creditor, And with advantage means to pay thy love: And, my good friend, thy voluntary oath Lives in this bosom, dearly cherished. Give me thy hand. I had a thing to say,– But I will fit it with some better time. By heaven, Hubert, I am almost ashamed To say what good respect I have of thee.

Hub. I am much bounden to your majesty.

John. Good friend, thou hast no cause to say so yet: But thou shalt have; and creep time ne'er so slow,