Castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat: Rusticus es, Corydon, nec munera curat Alexis ; 55 Heu! heu! quid volui misero mihi? floribus Austrum, Quem fugis? ah demens! habitârunt dî quoque silvas, Te Corydon, o Alexi: trahit sua quemque voluptas. Quin tu aliquid saltem potiùs, quorum indiget usus, ECLOGA III. MENALCAS, DAMŒTAS, PALÆMON. MENALCAS. Dic mihi, Damœta, cujum pecus? an Melibœi? DAMETAS. Non, verùm Ægonis: nuper mihi tradidit Ægon. MENALCAS. Infelix o semper, oves, pecus! ipse-Neæram DAMCETAS. (Parciùs ista viris tamen objicienda memento. Novimus et qui te transversa tuentibus hircis, Et quo, sed faciles Nymphæ risêre, sacello. 60 65 70 5 MENALCAS. Tum, credo, quum me arbustum vidêre Miconis DAMETAS. Aut hîc ad veteres fagos, quum Daphnidis arcum MENALCAS. Quid domini faciant, audent quum talia fures ? DAMETAS. An mihi, cantando victus, non redderet ille, MENALCAS. Cantando tu illum. .? aut unquam tibi fistula cerâ - Juncta fuit? non tu in triviis, indocte, solebas Stridenti-miserum-stipulâ disperdere carmen? DAMETAS. WVis ergo, inter nos, quid-possit-uterque, vicissim MENALCAS. De grege non ausim quidquam deponere tecum: 10 15 20 25 30 35 40 DAMETAS.. Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit, MENALCAS. Nunquam hodie effugies: veniam quocumque vocâris. DAMCETAS. Quin age, si quid habes; in me mora non erit ulla; PALEMON. Dicite: quandoquidem in molli consedimus herbâ ; DAMCETAS. Ab Jove principium, Muse; Jovis omnia plena: MENALCAS. 45 50 55 Et me Phoebus amat: Phœbo sua semper apud me DAMCETAS. Malo me Galatea petit, lasciva puella; Et fugit ad salices, et se cupit antè videri. MENALCAS. At mihi sese offert ultrò, meus ignis, Amyntas; DAMCETAS. A Parta-mea Veneri sunt munera; namque notavi MENALCAS. Quod potui, puero, silvestri ex arbore lecta, 65 70 DAMCETAS. O quoties, et quæ, nobis Galatea locuta est! Partem aliquam, venti, divûm referatis ad aures. MENALCAS. Quid prodest-quòd me ipse animo non spernis, Amynta, ! Si, dum tu sectaris apros, ego retia servo? DAMCETAS: Phyllida mitte mihi, meus est natalis, Iola :. MENALCAS. Phyllida amo ante alias: nam me discedere flevit, DAMETAS. Triste lupus stabulis, maturis frugibus imbres, MENALCAS. Dulce satis humor, depulsis arbutus hædis, DAMETAS. Pollio amat nostram, quamvis est rustica, musam : MENALCAS. Pollio et ipse facit nova carmina: pascite taurum, DAMCETAS. Qui-te, Pollio, amat, veniat quò te quoque gaudet. MENALCAS. Qui Bavium non odit, amet tua carmina, Mævi; DAMETAS. Qui legitis flores et-humi nascentia fraga, Frigidus, o pueri, fugite hinc, latet anguis in herbâ. MENALCAS. Parcite, oves, nimiùm procedere; non bene ripa 75 80 85 90 95 DAMCETAS. Tityre, pascentes a flumine reice capellas; MENALCAS. Cogite oves, pueri: si lac præceperit æstus, DAMETAS. Heu! heu! quàm pingui macer est mihi taurus in ervo! 100 Idem amor exitium pecori, pecorisque magistro. MENALCAS. His certè neque amor causa est; vix ossibus hærent : DAMCETAS. Dic quibus in terris, et eris mihi magnus Apollo, MENALCAS. Dic quibus in terris inscripti nomina regum PALÆMON. Non nostrum inter vos tantas componere lites : ECLOGA IV. 105 110 POLLIO. SICELIDES Musæ, paulò majora canamus; Ultima Cumæi venit jam carminis ætas; Tu-modò nascenti puero, quo ferrea primùm Desinet, ac toto surget gens aurea mundo, Casta, fave, Lucina: tuus jam regnat Apollo. 5 10 |