Imagens das páginas
PDF
ePub

Ante sinistra cava monuisset ab ilice cornix:

Nec tuus hic Moris, nec viveret ipse Menalcas.

LY. Heu! cadit in quemquam tantum scelus? heu, tua

nobis

Pæne simul tecum solatia rapta, Menalca!

Quis caneret Nymphas ? quis humum florentibus herbis
Spargeret? aut viridi fontis induceret umbra?
Vel quæ sublegi tacitus tibi carmina nuper,

Quum te ad delicias ferres, Amaryllida, nostras ?
Tityre, dum redeo, brevis est via, pasce capellas;
Et potum pastas age, Tityre; et inter agendum
Occursare capro, cornu ferit ille, caveto.

Ma. Immo hæc, quæ Varo nec dum perfecta canebat. Vare, tuum nomen (superet modo Mantua nobis, Mantua væ miseræ nimium vicina Cremona !) Cantantes sublime ferent ad sidera cycni.

LY. Sic tua Cyrneas fugiant examina taxos;
Sic cytiso pasta distendant ubera vaccæ :
Incipe, si quid habes. Et me fecere poetam
Pierides; sunt et mihi carmina; me quoque dicunt
Vatem pastores: sed non ego credulus illis.
Nam neque adhuc Vario videor, nec dicere Cinna

Digna, sed argutos inter strepere anser olores.

Ma. Id quidem ago, et tacitus, Lycida, mecum ipse voluto,

Si valeam meminisse; neque est ignobile carmen.

Huc ades, o Galatea; quis est nam ludus in undis ?
Hic ver purpureum; varios hic flumina circum
Fundit humus flores; hic candida populus antro
Inminet, et lentæ texunt umbracula vites.

Huc ades: insani feriant sine litora fluctus.

LY. Quid, quæ te pura solum sub nocte canentem Audieram? numeros memini, si verba tenerem.

Ma. Daphni, quid antiquos signorum suspicis ortus?

Ecce Dionæi processit Cæsaris astrum ;

Astrum, quo segetes gauderent frugibus; et quo
Duceret apricis in collibus uva colorem.

Insere, Daphni, piros; carpent tua poma nepotes.
Omnia fert ætas, animum quoque; sæpe ego longos
Cantando puerum memini me condere soles:
Nunc oblita mihi tot carmina; vox quoque Morin
Jam fugit ipsa: lupi Morin videre priores.
Sed tamen ista satis referet tibi sæpe Menalcas.

LY. Caussando nostros in longum ducis amores.
Et nunc omne tibi stratum silet æquor; et omnes,
Adspice, ventosi ceciderunt murmuris auræ.
Hinc adeo media est nobis via; namque sepulcrum
Incipit adparere Bianoris: hic, ubi densas
Agricolæ stringunt frondes, hic, Mori, canamus;
Hic hædos depone; tamen veniemus in urbem.
Aut, si, nox pluviam ne conligat ante, veremur,
Cantantes licet usque (minus via lædat) eamus,
Cantantes ut eamus, ego hoc te fasce levabo.

Ma. Desine plura, puer; et, quod nunc instat, agamus Carmina tum melius, quum venerit ipse, canemus.

ECLOGA X.

GALLUS.

EXTREMUM hunc, Arethusa, mihi concede laborem.
Pauca meo Gallo, sed, quæ legat ipsa Lycoris,
Carmina sunt dicenda : neget quis carmina Gallo?
Sic tibi, quum fluctus subterlabere Sicanos,
Doris amara suam non intermisceat undam.
Incipe; sollicitos Galli dicamus amores,
Dum tenera adtondent simæ virgulta capellæ.
Non canimus surdis: respondent omnia silvæ.

Quæ nemora, aut qui vos saltus habuere, puellæ
Naides, indigno quum Gallus amore periret?
Nam neque Parnasi vobis juga, nam neque Pindi
Ulla moram fecere, neque Aonie Aganippe.
Illum etiam lauri, etiam flevere myricæ ;
Pinifer illum etiam sola sub rupe jacentem
Mænalus, et gelidi fleverunt saxa Lycæi.
Stant et oves circum; (nostri nec pœnitet illas;
Nec te pœniteat pecoris, divine poeta:

Et formosus oves ad flumina pavit Adonis.)

Venit et upilio; tardi venere bubulci ;

Uvidus hiberna venit de glande Menalcas.

Omnes, unde amor iste, rogant, tibi?

Venit Apollo:

Galle, quid insanis? inquit, tua cura Lycoris

Perque nives alium perque horrida castra secuta est.

Venit et agresti capitis Silvanus honore
Florentis ferulas et grandia lilia quassans.

Pan deus Arcadiæ venit: quem vidimus ipsi
Sanguineis ebuli baccis minioque rubentem.

Ecquis erit modus? inquit. Amor non talia curat.
Nec lacrimis crudelis Amor, nec gramina rivis,
Nec cytiso saturantur apes, nec fronde capellæ.
Tristis at ille: Tamen cantabitis, Arcades, inquit,
Montibus hæc vestris; soli cantare periti

Arcades. O mihi tum quam molliter ossa quiescant,
Vestra meos olim si fistula dicat amores!
Atque utinam ex vobis unus, vestrique fuissem
Aut custos gregis, aut maturæ vinitor uvæ!
Certe, sive mihi Phyllis, sive esset Amyntas,
Seu quicumque furor, (quid tum, si fuscus Amyntas?
Et nigræ violæ sunt, et vaccinia nigra)

Mecum inter salices lenta sub vite jaceret ;
Serta mihi Phyllis legeret, cantaret Amyntas.
Hic gelidi fontes; hic mollia prata, Lycori;
Hic nemus ; hic ipso tecum consumerer ævo.
Nunc insanus amor duri te Martis in armis
Tela inter media atque adversos detinet hostis.
Tu procul a patria (nec sit mihi credere tantum!)
Alpinas, ah dura, nives et frigora Rheni

Me sine sola vides. Ah te ne frigora lædant!
Ah tibi ne teneras glacies secet aspera plantas!
Ibo, et, Chalcidico quæ sunt mihi condita versu
Carmina, pastoris Siculi modulabor avena.

Certum est in silvis, inter spelæa ferarum

Malle pati tenerisque meos incidere amores
Arboribus crescent illæ; crescetis, amores.

:

Interea mixtis lustrabo Mænala Nymphis;

Ire;

Aut acres venabor apros; non me ulla vetabunt
Frigora Parthenios canibus circumdare saltus.
Jam mihi per rupes videor lucosque sonantis
libet Partho torquere Cydonia cornu
Spicula: tamquam hæc sint nostri medicina furoris,
Aut deus ille malis hominum mitescere discat.
Jam neque Hamadryades rursum, nec carmina nobis
Ipsa placent; ipsæ rursum concedite silvæ.
Non illum nostri possunt mutare labores;
Nec, si frigoribus mediis Hebrumque bibamus,
Sithoniasque nives hiemis subeamus aquosæ,
Nec si, quum moriens alta liber aret in ulmo,
Æthiopum versemus ovis sub sidere Cancri.
Omnia vincit Amor; et nos cedamus Amori.

Hæc sat erit, divæ, vestrum cecinisse poetam,
Dum sedet, et gracili fiscellam texit hibisco,
Pierides; vos hæc facietis maxima Gallo :
Gallo, cujus amor tantum mihi crescit in horas,
Quantum vere novo viridis se subjicit alnus.
Surgamus: solet esse gravis cantantibus umbra;
Juniperi gravis umbra: nocent et frugibus umbræ.
Ite domum saturæ, venit Hesperus, ite, capellæ.

« AnteriorContinuar »