Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt.

Cui in memoria totus orbis; in intellectu sapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cœlestium sphærarum sonitus astronomia duce audienti; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo describitur magistra philosophia legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assidua autorum lectione,

Exquirenti, restauranti, percurrenti.
At cur nitor in arduum?

Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est, reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert Carolus Datus, Patricius Florentinus,

TANTO HOMINI SERVUS, TANTE VIRTUTIS AMATOR.

1

TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ,
Pertulit et voces nuncia charta tuas;
Pertulit occiduâ Devæ Cestrensis ab orâ
Vergivium prono quà petit amne salum.
Multùm, crede, juvat terras aluisse remotas
Pectus amans nostri, tamque fidele caput,
Quòdque mihi lepidum tellus longinqua sodalem
Debet, at unde brevi reddere jussa velit.
Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ,
Meque nec invitum patria dulcis habet.
Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum.
Nec dudum vetiti me laris angit amor.

Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles,
Quàm male Phœbicolis convenit ille locus!

Nec duri libet usque minas preferre magistri
Cæteraque ingenio non subeunda meo.
Si sit hoc exilium patrios adiisse penates.
Et vacuum curis otia grata sequi,
Non ego vel profugi nomen, sortemve recuso
Lætus et exilii conditione fruor.

O utinam vates nunquam graviora tulisset
Ille Tomitano flebilis exul agro;

Non tunc Ionio quicquam cessissset Homero,
Neve foret victo laus tibi prima Maro.
Tempora nam licet hic placidis dare libera Musis,
Et totum rapiunt me mea vita libri.
Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri,

Seu

Et vocat ad plausus garrula scena suos.
Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres,
procus, aut positâ casside miles adest,
Sive decennali fœcundus lite patronus
Detonat inculto barbara verba foro!
Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti,
Et nasum rigidi fallit ubique patris;
Sæpe novos illic virgo mirata calores

Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat. Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum

Quassat, et effusis crinibus ora rotat,

Et dolet et specto, juvat et spectasse dolendo,
Interdum et lacrymis dulcis amaror inest :

Seu puer infelix indelibata reliquit

Gaudia, et abrupto flendus amore cadit, Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor Conscia funereo pectora torre movens, Seu moret Pelopeia domus, seu nobilis Ili, Aut luit incestos aula Creontis avos.

Sed neque sub tecto semper nec in urbe latemus,
Irrita nec nobis tempora veris eunt.

Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo,
Atque suburbani nobilis umbra loci.
Sæpius hic blandas spirantia sidera flammas
Virgineos videas præteriisse choros.
Ah quoties digna stupui miracula formæ
Quæ possit senium vel reparare Jovis !
Ah quoties vidi superantia lumina gemmas,
Atque faces quotquot volvit uterque polus;
Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via,..
Et decus eximium frontis, tremulosque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit Amor;
Pellacesque genas, ad quos hyacinthina sordet
Purpura, et ipse tui floris, Adoni, rubor !
Cedite laudatæ toties Heröides olim,

Et quæcunque vagum cepit amica Joyem.
Cedite Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,

Et quot Susa colunt, Memnoniamque Ninon.

む