ἀκόλουθον εἶναι μᾶλλον τὸ δεύτερον. But if I am right in my preceding conjecture, that av is the privative particle, and that à, av, and vǹ are only abbreviations of the full form av, then both άvýxeotos and åvηλens are very properly written, and as much so as ἀνάκεστος and ἀνελεής would be, as both the rule of grammar and the law of pronunciation teach that the short vowel should give way to the long, rather than the long to the short vowel. If the Greeks had chosen to pronounce and write annorpos, or νήστρος, quasi ἀνη-στρος, as they did μή 'στι for μή ἐστι, instead of ἄναστρος, i. e. ἄν-αστρος, where would be the offence either against analogy or against reason? If the former mode of composition has prevailed in ἀνη-λεὴς ἀνήκεστος, &c., and the latter mode has been preferred in åv-άστpos, äv-ελtis, &c., it is chance and use that have determined this matter, and not design and ratiocination. Every language abounds in instances of this want of uniformity, and we are indebted to the irregularities of every language for one of its principal graces, that of variety. I have now endeavored to make good my promise, and to prove that ǹ in Greek is as genuine a particle as ne in Latin, and that both are of the same origin, and perform the same office in compounds. If I have succeeded in defending vǹ, and in maintaining its right to a place in every Greek vocabulary, I have the satisfaction also of having defended from unmerited censure Valckenaer, and all the host of my good and dear friends, the ancient lexicographers and grammarians. Oct. 1822. J. B. M. GREEK INSCRIPTIONS. THE ΑΠΛΟΥΝΙΚΕΡΔ.ΙΟΥΣΟΥΣΙΠΑΤΡΟΣ ΟΝΕΘΕΙΚΕΙΕΡΟΜΝΑΜΟΝΕΙ ΣΑΣΚΑΙ ΑΡΧΙΔΑΥΧΝΑΦΟΡΕΙΣΑΣ If Mr. Müller is right in his interpretation of the last word, the inscription in common Greek will be as follows. ̓Απόλλωνι Κερδώῳ Σωσίπατρος ἀνέθηκε ἱερομνημονή σας καὶ ἀρχιδαφνηφορήσας. The other inscription from the same part of the country, alluded to by Mr. Müller, is as follows: ΑΠΛΟΥΝΙΤΕΠΕΙΤΑ ΑΙΣΧΥΛΙΣΣΑΤΥΡΟΙ ̓Απόλλωνι Τεμπείτῃ Αἰσχυλὶς Σατύρου ἐλευθέρια. W. M. LEAKE. MEMINISTI fortasse, vir præstantissime, quo die mihi tecum monumenta itinerum tuorum percurrere contigerat, sermonem inter nos incidisse in titulos illos Thessalicos, quorum alter inter Tempe et Larissam a te detectus a muliere quadam Απλουκι Τεμπειτα, alter, quem in finibus Atracis reperisti, a viro αρχιδαυχαφορεισαντι et ιερομναμονείσαντι Απλούνι obscure cognominato dedicatus est: atque, cum tu sententiam promeres, virum hunc, non quod Vv. Cl. Walpole et Dobree protulerunt, λυχνηφόρον, sed δαφνηφόρον fuisse, me pedibus in eam sententiam cucurrisse, quod ea mutatio non solum ad dialectum multo melius quadrare videretur, sed etiam ad sacra Græciæ, inprimisque Thessaliæ, cum nunquam fere lychnophoriarum in Apollinis religionibus mentio fieret, daphnephoriarum autem in ea regione magna fuerit celebritas; tum te ex me Parisios jam abeunte petiisse, ut litteris datis tibi quod ad manus haberem de Apolline Tempita et daphnephoriis hisce perscriberem, quod nunc eo libentius facio, quo magis eruditionis tuæ copia et sermonis suavitas animum meum admiratione et caritate devinxerunt. Jam igitur, si placet, oculos convertas in aram illam, in convallibus Tempeon ad Peneum albicantem Apollini antiquitus dedicatam, (v. Ælian. V. H. iii, 1.) cultoribus, puto, Doriensibus, quos olim has regiones tenuisse constat, et sacra Apollinaria per totam Græciam disseminasse, demonstrari potest. Hæc ea est, unde deus in marmore tuo Teμreiras audit. Haud longe distabat Pythium, templum et oppidulum in jugis Olympi, plus quam sexies mille sedes supra æquor situm (v. Plutarch. Æmilio), quod ego quidem omnium per Græciam Pythiorum facile antiquissimum puto. Aræ autem illi proxima erat laurus quædam vetustate nobilis, nomine obscuro (vel corrupto) Aapeía dicta, (Hesychius s. v.) unde theoria Delphis nono quoque aumo huc missa ramum decerptum reportabat. Sed de hac theoria permitte ut sermonem altius repetam. Satis constat, totam fere Apollinis fabulam apud Delphos dramate quodam sacro propositam esse, de quo multa docet Plutarchus de def. orac. xiv. 21. quæst. gr. viii. 12. Puer patrimus et matrimus, e nobilibus Delphorum lectus, deum agebat cum Pythone pugnantem, de eoque triumphantem. Quibus peractis victorem cæde pollutum, ut ipsum olim Apollinem, extorrem fieri fas erat. Evadit igitur abitque via, quæ iepà sive Пvias dicitur, quam ex Æliano aliisque definire in promptu est. Descripta erat per fines Locrorum, Ozolarum, Doriensium, Enianum, ŒŒtæorum, Maliensium. Deinde via ad Pagasas deflectit, atque lucum Apollinis Pagasitæ tangit, quod ex fragmenti Eœarum, quod vulgo Hesiodi Scutum dicunt, ultimis versibus intelligi potest. Tum ad Pheras tendit, ubi puer pullatus et sordidus servitutem imitabatur, quam ipse quondam Apollo ex antiquo jure de homicidiis, ut sanguinem effusum expiaret, subierat. (Fabulæ antiquissimam formam refert Anexaudrides Delphus apud Schol. Eurip. Alc. pr. et Plutarchus.) Post hæc Tempe devenit theoria, ubi in cœtu totius Thessaliæ (v. Ælian. 1. 1. et Plutarch. de def. or. 14. τοὺς ἔξω Πυλῶν πάντας Ἕλληνας ἡ πόλις κατοργιάζουσα μέχρι Τεμπών λýλake) lustrationis cæremoniis quibusdam ad aram illam peractis puer Apollinem agens, ramo de lauro decerpto, virginum choro jam lætiora Parthenia accinente, Aapvnpópos redibat. At cibum capere non ante licebat, quam Deipniade, in vico ad Larissam, quem inde patet situm fuisse ad viam Пvoláda (Stephan. Byz. s. v. Aeiπviás). Haue, quam definivimus, viam theoria peragebat intra mensis spatium; septimo enim die mensis Bysii, qui Atticis est Munychion, pugna cum Pythone pugnata dicitur; at septimum Thargelionis, sicut Athenis et Deli, ita ad Tempe, diem Justrationis sanctissimum fuisse, probabile puto. Mittebant autem Delphi eam theoriam, ut dixi, nono quoque anno. Hæc inde periodus, quam Græci ennaëterida dicunt, magna in sacris Græciæ auctoritate celebrata est. Pythiadas antiquiores cum ludis musicis, quos bello Amphictyonum contra Cirrham multo priores esse constat, ennaëtericas fuisse, docet Demetrius Phalereus (ap. Eust. ad Odyss. iii. p. 1466. Rom. Schol. Odyss. iii. v. 267. Maji). Ad eundem calculum Ismenia Thebanorum instituta eraut, ut relatum habemus a Proclo apud Photium, eandemque periodum, quam olim Censorino teste Græci plerique annum magnum habebant, etiam aliis feriarum cyclis fundamento fuisse, nuper demonstravit Bockhius in Commentario ad Pindari Olympia. Cum autem præcipue et a principio ad religiones Delphicas pertineat, atque ab iisdem fere omnis lustrandi disciplina originem duxerit, intelligitur, qui factum sit, ut eadem ennaëteris olim homicidis lustrari cupientibus, ut tempus pœnæ, exilii, servitutis definiretur, quod Apollodorus, qui eam кar' ¿¿oxùv éviavròv dictam affirmat, et de Hercule et de Cadmo agens prodit. Sed hæc materiam satis largam amplioris disputationis præbent; hic tantum posui, quæ ostendere possint, quam antiqua, quam celebris, quam veneranda fuerit ea daphnephoria ad aram Απλοννος Τεμπειτα. Atque omnem fere Thessaliam in ea partes egisse, jam dixi, nec non cum cœtibus sacris publicam quandam civitatum auquтvovíav junctam fuisse, Pylaicæ fortasse haud dissimilem, quanquam multo ignobiliorem, vestigia quædam monstrant ad tempora Romanorum usque servata (Livius xxxix, 24). Quam opinionem magnopere affirmari puto inscriptione tua, quæ eundem hominem Thessalum et åpxıdapvnpópov et iepoμvýpova fuisse ostendit, quod nomen in amphictyonia Pylarum satis celebre, et jam nullus dubito quin utrumque ejus munus ad sacra Téμrewv pertineat. THE following emendation of a passage in Horace has little to recommend it on the score of elegance; but as it proceeds from no ordinary source, and appears to have been hitherto unnoticed, I have been induced to transcribe it. It is cursorily introduced by H. Stephens in his Thesaurus, under the word Κεφαλή: “ Sed et illud ipsum φίλη κεφαλή ad verbum expresserunt (Latini) Carum caput: ut Horat. 1. Carm. 14. Queis desiderio sit pudor aut modus Tam cari capitis, præcipe lugubres, etc. ita enim locum illum lego, non autem interrogative Quis desiderio sit pudor aut modus Tam cari capitis? præcipe, etc. et intelligo Præcipe lugubres cantus queis, i. e. per quos, sit modus desiderio: qua de re obiter admoneri, non ingratum lectori fore putavi." Besides the extreme flatness of this commencement, there seems little propriety in applying to Melpomene for a remedy against excessive grief, and less probability that the remedy sought (lugubres cantus) would prove efficacious. Under the same article on Kepaλ, the following amusing digression deserves notice. Having discussed the expression μagà xepaλn, H. Stephens proceeds thus: "Hic vero mihi a risu temperare nequeo quum recordor Joachimi Perionii Benedictini Cormoriaceni, (viri monachice docti,) qui quum se Ciceronianæ eloquentiæ vicarium in vertendis celeberrimorum Græciæ Oratorum adversariis orationibus appellare non dubitasset, nactus mendosum exemplar (ut fit) orationis Eschinis in quo μικρά κεφαλὴ legebatur pro μιαρὰ κεφαλή, minime illius exemplaris fidem suspectam habuit, (quum alioqui interpres alius vel tantillo judicio præditus, et qui literas Græcas a limine saltem salutasset, non solum suspectam exemplaris fidem habiturus, sed eam prorsus illi derogaturus fuisset) quin potius hanc lectionem cupidissime arripiens, Demostheni parvum caput affinxit, ut videlicet Demosthenicum caput ad Thersiticum proxime accederet: si tamen Thersites ὀξυκάρηνος simul et μικροκάρηνος fuit. Hujus autem tam insignis erroris non meminissem, nisi lectores admonitos cuperem ut ab illius interpretationibus sibi caveant, utpote quæ aliis erroribus etiam multo gravioribus scatent." Yet on this same Joachimus Perionius, of whom Stephens speaks thus contemptuously, an eulogium is passed in a work intitled, "Pauli Jovii Novocomensis Episcopi Nucerini Elogia virorum bellica virtute illustrium, veris imaginibus supposita, quæ apud Museum spectantur, in libros septem digesta. Doctorum item virorum ingenii monumentis illustrium ab Avorum memoria publicatis, altero tomo comprehensa. Basileæ 1571." P. 301. "Huic igitur (Joanni Bellaio) non immerito viri doctissimi morem gerent, benigneque docta ora pictoribus præbebunt, ipseque ante alios Perionius, vel religionis amore sacratis inclusus septis, qui Aristotelem Ciceronis ore loquentem fecit, dum Strebæum, pari æmulatione conspicuum, glorioso certamine superare contendit." M. EPIGRAMMATA, EPITAPHIA, VARIORUM. No. 111. Tumulus Mendici. Nulla mihi vivo domus, at nunc certa sepulcro est: Vita mihi exilium, requies at certa sepulcrum : Judex corruptus. Donabat Actor judici currum, dabat Pro se favor latæ siet ut sententiæ, Ambo laborant munere. Causa sed Actor cum cadit, dolens ait: Aliter nequit; cum ducitur suis equis, |