ا"

61

Εἰμὶ δ ̓ ἐγὼ πανάποτμος, ἔχω δ ̓ ἀκόρεστον ἀνίην,
Καὶ κλαίω τὸν Αδωνιν, ὅ μοι θάνε, καὶ σὲ φοβεῦμαι.
Θνάσκεις ὦ τριπόθατε; πόθος δέ μοι ὡς ὄναρ ἔπτη.
Χήρη δ ̓ ὁ Κυθέρεια, κενοὶ δ ̓ ἀνὰ δώματ' Ἔρωτες.
Σοὶ δ ̓ ἅμα κεστὸς ὄλωλε. τί γὰρ τολμηρὲ κυνάγεις ;
Καλὸς ἐὼν τοσσοῦτον ἔμηνας θηρσὶ παλαίειν,
Ὧδ ̓ ὀλοφύρατο Κύπρις· ἐπαιάζουσιν Ερωτες,
Αι αὶ τὰν Κυθέρειαν, ἀπώλετο καλὸς "Αδωνις.
Δάκρυον ἡ Παφία τόσσον χέει, ὅσσον Αδωνις
Αἷμα χέει· τὰ δὲ πάντα ποτὶ χθονὶ γίγνεται ἄνθη. 65
Αἷμα ῥόδον τίκτει, τὰ δὲ δάκρυα τὰν ἀνεμώναν.
Αἰάζω τὸν Αδωνιν· ἀπώλετο καλὸς "Αδωνις.
Μηκέτ' ἐνὶ δρυμοῖσι τὸν ἀνέρα μύρεο, Κύπρι.
Ἔστ ̓ ἀγαθὰ στιβὰς, ἔστιν Αδώνιδι φυλλὰς ἑτοίμα·
Λέκτρον ἔχει, Κυθέρεια, τὸ σὸν τόδε νεκρός "Αδωνις. 7ο
Καὶ νέκυς ὢν καλός ἐστι, καλὸς νέκυς, οἷα καθεύδων.
Κάτθεό νιν μαλακοῖς ἐνὶ φάρεσιν, οἷς ἐνίαυεν,
Τοῖς μετὰ σοῦ ἀνὰ νύκτα τὸν ἱερὸν ὕπνον ἐμόχθει,

او

56. Εἰμὶ] Br. ed. ἐμμὶ, et h. v. ἀνίαν. 57. Καὶ σὲ φοβεῦμαι] Barthius corrigendum putabat, κοὺ σὲ φοβεῦμαι· Koppiersius, καὶ σὲ φοβεῖται, quod recepit in Suam ed. Brunckius : mihi vulgata commodam videntur admittere interpretationem.

58. Πόθος δέ μοι] Dudum vidi emendandum, πόσις δ ̓ ἐμοὶ ὡς ὄναρ ἔπτη. idem restituit, ediditque Brunckius, πόσις δ ̓ ἐμὶν ů. o. č.

59. Κενοὶ δ ̓ ἀνὰ δώματ' Ε.] Rectius, ni fallor, legi poterit: Κενὸν δ ̓ ἀνὰ δῶμά γ' Ερωτες.

60. Τί γὰρ τολμηρὲ κυνάγεις ;] Corrigo: Τί γὰρ, τολμηρὲ κυναγὲ, Κ. ἐ.

61. Τοσσοῦτον ἔμηνας] Quod alibi, hic etiam hæret vitium, emendandum ita, ut scribatur: τί γὰρ, τολμηρὲ κυναγὲ, Καλὸς ἐὼν τοσσοῦτο μέμηνας θηρσὶ παλαίειν;--Brunckius hanc, opinor, lectionem præferet a se vulgata ἔμεινας alterique, qua legi posse putabat, ἐμήναο.

Edebatur antea ἔμηνας θηρσὶ παλαίειν, et sic est in Aldina. Inde scribere potueram ἐμήναo, ut in Theocr. xxx. 31. ἐμαι νόμαν φιλᾶσαι: quo etiam modo versus bucolicus feret. Sed ob præcedens τολμηρὲ Calliergi lectionem prætuli ἔμεινας, “sustinuisti.' BRUNCK.

64. Τόσσον χέει] Hoc, pro vulgato τόσον ἐκχέει, partim ex codd. et ex ed. Flor. partim ex conjectura D'Orvillii recepi. [Reg. cod. εγχέει. Vid. D' Orville in Miscell. Observat. vol. iv. p. 367. BRUNCK.]

65. Τὰ δὲ πάντα] Litera mutata legendum arbitror: τὰ δὲ πακτὰ (id est πηκτά, sive πεπηγμένα) ποτὶ χθονὶ γίγνεται ἄνθη, 'terræ affixi sanguinis grumi Venerisque lacrymæ mutantur in flores.'

68. Ενὶ δρυμοῖσι τὸν ἀνέρα] Brunckius edidit, ἐνὶ δρυμοῖς τεὸν ἀνέρα.

69. Εστ ̓ ἀγαθὰ] Jo. Luzacius legendum conjecit, Ἔσθ ̓ ἁπαλὰ στιβὰς,

70. Λέκτρον ἔχει, Κυθέρεια, τὸ σὸν τόδε] Pro ἔχει scribi malim ἔχοι. τὸ σὸν in τὸ μὲν mutandum censuit Is. Vossius.—λέκτρον ἔχει, Κυθέρεια, τὸ σύνγ, ἴδε, νεκρὸς *Αδωνις placebat Jo. Ruardi.

72. Κάτθεό νιν] Ut legendum putabat Wassenbergius, cum scriptum sit in cod. Reg. Paris. illud recepi pro vulgato, Κάτω θεο καί. [κάτθεό νιν. Sic recte cod. Reg.

e quo

etiam v. seq. ἐμόχθη recepi. BRUNCK.] —Pro φάρεσιν, οἷs, in edd. Ald. et Flor. legitur φάρεσιν, οἱ ἐνίαυεν.

73. Tois] Scribi etiam poterit, To si referatur ad κλιντῆρι. hoc in vs. verbum ἐμόχθει, a Br. mutatum in ἐμόχθη, sicut

76

Παγχρύσῳ κλιντῆρι· πόθει καὶ στυγνὸν "Αδωνιν.
Βάλλε δ ̓ ἐνὶ στεφάνοισι καὶ ἄνθεσι· πάντα σὺν αὐτῷ,
Ως τῆνος τέθνακε, καὶ ἄνθεα πάντ' ἐμαράνθη.
Ραῖνε δέ μιν μύρτοισιν, ἀλείφασι, ῥαῖνε μύροισι.
Ὀλλύσθω μύρα πάντα, τὸ σὸν μύρον ὤλετ' Αδωνις.
Κέκλιται ἁβρὸς ̓́Αδωνις ἐν είμασι πορφυρέοισιν·
̓Αμφὶ δέ

k

85

μιν κλαίοντες ἀναστενάχουσιν Ἔρωτες, 80
Κειράμενοι χαίτας ἐπ ̓ ̓Αδώνιδι· χὼ μὲν ὀϊστὼς,
Ὃς δ ̓ ἐπὶ τόξον ἔβαιν· ὃς δ ̓ εὔπτερον γε φαρέτραν.
Χὼ μὲν ἔλυσε πέδιλον ̓Αδώνιδος· ὃς δὲ λέβησι
Χρυσείοις φορέησιν ὕδως· ὁ δὲ μηρία λούει·
Ὃς δ ̓ ἔπιθεν πτερύγεσσιν ἀναψύχει τὸν Αδωνιν.
Αὐτὰν τὰν Κυθέρειαν ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.
Εσβεσε λαμπάδα πᾶσαν ἐπὶ φλιαῖς Υμέναιος,
Καὶ στέφος ἐξεπέτασσε γαμήλιον. οὐκ ἔτι δ ̓ Ὑμᾶν,
Ὑμὲν οὐκ ἔτ ̓ ἀειδόμενον μέλος, ᾄδεται αν αἴ.
Αἰ αἳ καὶ τὸν Αδωνιν ἔτι πλέον, ἢ Υμέναιος,
Αἱ Χάριτες κλαίοντι τὸν υἱέα τῶ Κινύραο,

legitur in cod. Paris. Ruhnkenio mihique de menda suspectum est.

74. Πόθει καὶ στυγνὸν] Hæc quoque videri possunt vitiata, et forte quis legi mallet:-Παγχρύσῳ κλιντῆρι ποθεινὸν στυγνόν ̓́Αδωνιν. nisi sensus sit: τὰ φάρη, οἷς ἐνίανε, ποθεῖ, sive ποθοῦσιν ̓́Αδωνιν, καὶ στυγνὸν ὄντα.

75. Βάλλε δ ̓ ἐνὶ στεφ.] Leni manu corrigit Wassenbergius, Βάλλε δέ νιν στεφάνοισι, καὶ ἄνθεσι. Sequentia sic emendanda suspicabatur E. H. van Eldik: Βάλλε δ ̓ ἐνὶ στεφάνοισι, καὶ ἄνθεσι πάσσε· σὺν αὐτῷ Χᾧ κῆπος τέθνακε, καὶ ἄνθεα πάντ ̓ ἐμαράνθη. Vulgatas literas propius accedit conjectura Jo. Luzacii legentis : Βάλλε δ ̓ ἐνὶ στεφάνοισι καὶ ἄνθεα πάντα· σὺν αὐτῷ, Ὡς τῆνος τέθνακε, καὶ ἄνθεα πάντ' ἐμαράνθη,

77. Ραῖνε δέ μιν μύρτοισιν, ἀλείφασι,] Optime corrigit D. Ruhnkenius: Ραῖνε δέ μιν Συρίοισιν ἀλείφασι. In ed. legitur Ald. ῥαῖνεν δέ μιν μύροισιν ἀλίφασι· correctoris esse videtur, quod ex cod. Reg. Paris. Brunckius edidit: ῥαῖνε δέ νιν καλοίσιν ἀλείφασι.

καλοῖσιν ἀλείφασι. Sic Reg. cod. In Ald. sic scriptus hic versus: ῥαῖνεν δέ μιν μύροισιν ἀλίφασι ῥαῖνε μύρεσσιν. Callier

90

gus ῥαῖνε-ἀλείφασι ῥαῖνε μύροισιν. Optimum et genuinum est, quod dedimus. BRUNCK.

82. Ὃς δ ̓ ἐπὶ τόξον ἔβαιν'] In ed. Flor. sic scriptus versus legitur: ὃς δ ̓ ἐπὶ τόξον ἔκαιν', ὃς δὲ πτερόν. ὃς δὲ φαρέτρην.

83. 84. “Ὃς δὲ λέβησι Χρυσείοις] Rectius legitur in ed. Flor. ὃς δὲ λέβητι Χρυσ σείῳ φορέησιν ὕδωρ.-Pro λούει nollem nuper editum fuisset λώει.

86. Αὐτὰν τὰν Κυθέρειαν] Quod sæpius est in hoc carmine, hic quoque ponendum putabat Lennepius: Aἳ αἳ τὸν Κυθέρειαν ἐπαιάζουσιν Ερωτες. idque Brunckius in suam edit. admisit,

88. Στέφος ἐξεπέτασσε] • Coronam resolutam projecit, me quidem adeo vulgatum non offendit. a Brunckio receptum, ἐξεκέδασσε, placuit Jo. Piersono ; ἐξεπάταξε, Wassenbergio.. Proxima vs. 89. recte distinxit Heskinus.

90. Καὶ τὸν Αδωνιν] Καλὸν 'Αδωνιν legendum esse censet Wassenbergius.

Ἢ Υμέναιος] Sic ad mentem Ernesti Gul. Higtii reponere non dubitavi, pro at Ὑμέναιον. • Adonin magis adhuc, quam Hymenæus, plorant Charites.

91. Τὸν υἱέα τῶ] Τὸν υἱέα τὸν Κινύραο Vulcanius edidit.

η

λετο καλὸς ̓́Αδωνις, ἐν ἀλλήλησι λέγοισαι.
Αὐταὶ δ ̓ ὀξὺ λέγοντι πολὺ πλέον ἢ τὸ Διώνα.
Καὶ Μοῖσαι τὸν Αδωνιν ἀνακλαίωσιν Αδωνιν,
Καί μιν ἐπαείδουσιν, ὁ δέ σφισιν οὐκ ἐπακούει.
Οὐ μὰν οὐκ ἐθέλει, Κώρα δέ μιν οὐκ ἀπολύει.
Λῆγε γόων Κυθέρεια, τοσήμερον ἴσχεο κομμῶν
Δεῖ σε πάλιν κλαῦσαι, πάλιν εἰς ἔτος ἄλλο δακρῦσαι.

95

ΕΚ ΤΩΝ ΤΟΥ ΒΙΩΝΟΣ ΛΕΙΨΑΝΑ.

ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ β'.

Ιξευτὰς ἔτι κῶρος, ἐν ἄλσει δενδράεντι
Ορνεα θηρεύων, τὸν ἀπότροπον εἶδεν Ἔρωτα
Εσδόμενον πύξοιο ποτὶ κλάδον· ὡς δ ̓ ἐνόασε,
Χαίρων ἕνεκα δὴ μέγα φαίνετο ὄρνεον αὐτῷ,

93. Αὐταὶ] In schedis suis correxerat Piersonus: Α' αὶ δ ̓ ὀξὺ λέγοντι πολὺ πλέον, ἢ τὸ Διώνα. commendat illud adjectum ὀξὺ λέγοντι cujus loco δέξο λέγοντι est in ed. Flor.

94. Καὶ Μοῖσαι] Sic recte jam edidit Vulcanius, pro Μοίραι quod ab aliis revocari non debebat: veram hic lectionem

probarunt Barthius, Heskinus, Higtius, Piersonus, et Brunckius.

Ανακλαίουσιν Αδωνιν] Quod Palmerio venit in mentem, ne memoratu quidem dignum est. Placet inventum Heskini, hæc et seqq. sic legentis: Καὶ Μοῖσαι τὸν Αδωνιν ἀνακλαίουσιν, ̓́Αδωνιν Καλὸν ἐπαείδουσιν. quæ sic scripta Brunckius recepit. 95. Οὐκ ἐπακούει] Legendum potius, οὐχ ὑπακούει.

96. Οὐ μὰν οὐκ ἐθέλει] Pro οὐ δύναται dictum putabat Heskinus; Higtius vero corrigendum, Οὐ μὰν, εἴ κ' ἐθέλοι. Ut

Brunckio, mihi quoque placet Koenii correctio, Οὐ μὰν, ὅκκ ̓ ἐθέλει, sive potius ἐθέλοι.

οὐ μὰν, ὅκκ ̓ ἐθέλει. Sic scripsi ex emendatione doctissimi Koen. ad Gregorium de Dial. p. 81. BRUNCK.

Κώρα δέ μιν] Infelix est Barthii tentamen scribentis, Κώρα Κύπριν οὐκ ἀπολύει.

97. Ἴσχεο κομμῶν] • Desine planctuum.” Veram lectionem, dudum inventama Ruhnkenio, pro vulgato κώμων restitui. Idem illud in mentem venit Barthio, et Wakkero.

II.

1. Ιξευτὰς] Hi xvi. versus ex Bionis Smyrnæi Bucolicis servati prostant in Stobæi Florileg. Gesn. p. 400. Grotii p. 267.

4. Μέγα φαίνετο ὄρνεον] Syllaba scribendum repetita: μέγα φαίνετο τὤρνεον αὐτῷ.

Τὼς καλάμως ἅμα πάντας ἐπ' ἀλλάλοισι συνάπτων, 5
Τᾷ καὶ τῷ τὸν Ἔρωτα μετάλμενον ἀμφεδόκευεν.
Χἱ παῖς, ἀσχαλάων ἕνεχ ̓ οἱ τέλος οὐδὲν ἀπάντη,
Τὼς καλάμως ρίψας ποτ' ἀροτρέα πρέσβυν ἵκανεν,
Ὅς νιν τάνδε τέχναν ἐδιδάξατο καὶ λέγεν αὐτῷ,
Καί οἱ δεῖξεν Έρωτα καθήμενον. αὐτὰς ὁ πρέσβυς 10
Μειδιόων κίνησε κάρη, καὶ ἀμείβετο παῖδα,
Φείδεο τᾶς θήρας, μηδ ̓ ἐς τόδε τὤρνεον ἔρχου.
Φεῦγε μακράν κακὸν ἐντὶ τὸ θηρίον ὄλβιος ἐσσῇ
Εἰσόκα μή μιν ἕλης· ἦν δ ̓ ἀνέρος ἐς μέτρον ἔλθης,
Οὗτος ὁ νῦν φεύγων καὶ ἀπάλμενος, αὐτὸς ἀφ ̓ αὑτῷ 15
Ἐλθὼν ἐξαπίνας, κεφαλὰν ἐπὶ σεῖο καθιξεῖ.

او

ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ γ.

Α μεγάλα μοι Κύπρις ἔθ ̓ ὑπνώοντι παρέστα,
Νηπίαχον τὸν Ἔρωτα καλᾶς ἐκ χειρὸς ἄγοισα,
Ες χθόνα νευστάζοντα, τόσον δέ μοι ἔφρασε μῦθον,
Μέλπειν μοι φίλε βοῦτα λαβὼν τὸν Ἔρωτα δίδασκε.
Ὣς λέγε, χ ̓ ὁ μὲν ἀπῆνθεν· ἐγὼ δ ̓, ὅσα βωκολίασδον
Νήπιος, ὡς ἐθέλοντα μαθεῖν τὸν Ἔρωτα δίδασκον·
Ως εὗρεν πλαγίαυλον ὁ Πὰν, ὡς αὐτὸν ̓Αθάνα,

6

Bionis præbet Stobæus Gesn. p. 388. Grotii, p. 245. in ed. prima Trincavelli et in Ms. Leid. adscriptum legitur: ἐκ τῶν Βίω vος βουκολικῶν.

Εθ ̓ ὑπνώοντι] Amico cuidam meo hic in mentem venerat ἔτι χνοάοντι. Veram lectionem detexit Jo. Fred. Herelius, in literis ad D. R. datis corrigens, ἔθ ̓ ἡβώ

οντι.

3. Τόσον δέ μοι] Ed. Brunckius, τόσον δ ̓ ἐμὶν ἔ. μ. vs. 4. μέλπην μοι φίλε βῶ

τα

5. Απῆνθεν· ἐγὼ δ ̓, ὅσα βωκολίασδον] In his Brunckium sequutus, ywv tamen suo loco reliqui. Ante editum ἀπῆλθεν et βουκολίασδον cujus loco βουκολιάσδων erat in ed. Gesn. et cod. scripto. 6. Μαθεῖν] Εd. Βr. μαθῆν.

B

Ὡς χέλυν Ερμάων, κίθαριν δ ̓ ὡς ἡδὺς ̓Απόλλων.
Ταῦτά μιν ἐξεδίδασκον. ὁ δ ̓ οὐκ ἐμπάζετο μύθων,
Αλλά αὐτὸς ἄειδεν ἐρωτύλα, καί μ' ἐδίδασκε 10
Θνατῶν τ ̓ ἀθανάτων τε πόθους, καὶ ματέρος ἔργα.
Κἠγὼν ἐκλαθόμαν μὲν ὅσων τὸν ἔρωτα δίδασκον,
Ὅσσα δ ̓ ἔρως μ ̓ ἐδίδαξεν ἐρωτύλα πάντ' ἐδιδάχθην.

ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ γ.

5

Ταὶ Μοῖσαι τὸν Ἔρωτα τὸν ἄγριον οὐ φοβέονται,
Ἐκ θυμῶ δὲ φιλεῦντι, καὶ ἐκ ποδὸς αὐτῷ ἕπονται.
Κ' ἂν μὲν ἄρα ψυχάν τις ἔχων ἀνέραστον ἐπηδῆ,
Τῆνον ὑπεκφεύγοντι, καὶ οὐκ ἐθέλοντι διδάσκειν
Ἐν δὲ νέον τις Ερωτι δονεύμενος ἡδὺ μελίσδῃ,
Ἐς τῆνον μάλα πᾶσαι ἐπειγόμεναι προρέοντι.
Μάρτυς ἐγὼν ὅτι μῦθος ὅδ ̓ ἔπλετο πᾶσιν ἀληθής·
Ἢν μὲν γὰρ βροτὸν ἄλλον ἢ ἀθανάτων τινὰ μέλπω,
Βαμβαίνει μεν γλῶσσα, καὶ ὡς πάρος οὐκ ἔτ ̓ ἀείδει·
Ἢν δ ̓ αὖτ ̓ ἐς τὸν Ἔρωτα καὶ ἐς Λυκίδαν τι μελίσδω,
Καὶ τόκα μοι χαίροισα διὰ στόματος ῥέει ᾠδά.

8. Κίθαριν δ ̓ ὡς] Ed. Br. κιθάραν ὡς.
9. Εμπάζετο] Ed. Br. ἐμπάσδετο.
10. Αλλά μοι] Ed. Br. ἀλλ ̓ ἐμίν, et,
pro καί μ', κήμ'. Cum illo vs. 11. recepi,
Θνατῶν τ ̓ ἀθανάτων τε πόθους. Copula
voci θνατῶν subjecta aberat ab edd.

13. Ἐδίδαξεν] Ex Stobæo Ms. prodiit, hic melius vulgato ἐδίδασκεν. IV.

1. Ταὶ Μοῖσαι] His etiam versibus, qui sunt in Stobæo Gesn. p. 387. Grotii p. 241. adscriptum in cod. Leid. ut in ed. Veneta: ἐκ τῶν Βίωνος βουκολικών.

1.2. Οὐ φοβέονται, Ἐκ θυμῶ δὲ φιλεῦντι] Hæc ad mentem meam Brunckius edidit, pro vulgatis, ή φοβέονται, *Η κ θυμῶ φιλέοντι. Stobæi Floril. Ms. mihi præbuit οὐ φοβέονται. In ed. Gesneri repertum οὐ φοβέουσαι dedit et Ursinus ; quod recipi non debebat ab Heskino. Whitfordus jam dederat, οὐ φοβέονται, Ἐκ θυμῶ φιλέοντι :

او

11

vocula de requirebatur interjecta, et verbi forma, his etiam Poetis usitata.

3. Οπηδῇ] Dubites, utrum οπαδῇ dederit Poeta, an ἀείδῃ. ἀείδῃ vetus est lectio codicum, ab H. Stephano et F. Ursino reperta: hinc fluxit lectio primæ ed. Stob. δὴ δή, et Ms. Leid. δ' εἰ δή. ὀπηδεῖ dedit in sua ed. Gesn. et satis commodum hic videtur ὀπαδεῖ, quod Br. admisit ; qui vs. 4. scripsit διδάσκην.

5. Ην δὲ νόον τις] Sic cum Brunckio edere non dubitavi, pro vulgato, "Hv dè νέον τῷ Ἔρωτι.

7. ̓Αληθής] Ed. Br. ἀλαθής.

8. ̓Αθανάτων] Pro ἀθάνατον, prout videram scribendum, scriptum præbuit Stobæi cod. Ms.-In vs. seq. vitiose olim legebatur Καμβαίνει.

11. Καὶ τόκα μοι χαίροισα] Ruhnkenio præ vulgato placet, Αὐτίκα μοι. Brunckius edidit, καὶ τόκ ̓ ἐμίν· qui servandum putat