Imagens das páginas
PDF
ePub

Hist. Reg. sub anno.

cuitum. Paulo ante adventum illorum Northanhym-
brani expulerant regem suum, substituto in regnum A.D. 867.
Ella1 quodam, regii seminis extraneo. Sed instante
necessitate revocaverunt expulsum, et tam ille quam
alius qui pro eo substitutus fuerat, coadunatis totis
viribus Northanhymbrorum, apud Eboracum bella2 con-
tra hostes agentes, non sine magna inimicorum strage,
utrique reges pœne cum suis omnibus perierunt.s
Reliquis qui superfuerant, pagani præfecerunt sub do-
minio suo regem Ecgbertum, reconciliatis ab eis hosti-
bus. Inter has strages remotius se agebat episcopus Archbishop
Wulferius apud Addingeham, in occidentali parte Ebo- flees to
raci, in valle quæ vocatur Hwerverdale, super ripam
fluminis Hwerf, inter Oteleiam et castellum de Scipe-
tun.5 Hac tempestate passus est sanctus martyr Ead-
mundus.

6

Wulfhere

Wharfedale.

A.D. 872. His expul

restoration.

§ 4. Post septem annos Northanhymbrani, uno conspirantes consilio, regem suum Ecgbertum cum episcopo sion and Wulfere de finibus suis propulerunt, et quendam Richsig in regnum restituunt. Deinde post annum, Ecgberto rege defuncto, in sedem suam et ecclesiam revertitur episcopus. Qui XLVII.a accepti episcopatus anno vita discedens Ethelbaldum habuit successorem, anno incarnationis Dominicæ DCCCC.

A.D. 900.

Ethelbald and his successors.

§ 5. Ethelbaldus vero quarto postquam acceperat Archbishop pontificatum anno pallium accepit regnante Eadwardo filio Elfridi regis. Defuncto autem Ethelbaldo successit Lothewardus: b post quem Wulstanus rexit eccle

[blocks in formation]

A.D. 955.

siam, regnante Ealdredo, fratre Ethelstani regis. Obiit autem DCCCCLV. Dominicæ incarnationis anno.1 Cui successit Oschitellus, et per sexdecim annos ecclesiam regens habuit successorem Edwaldum,ia regnante Eadgaro, regis Eadmundi filio. Obiit DCCCCLXX. Dominicæ incarnationis anno. Sed cum idem Edwaldus quietiorem vitam diligeret, Oswaldus suscepit ecclesiæ regiA.D. 971, men, anno incarnationis Dominica DCCCCLXXI. Sequenti autem anno Romam veniens, a papa Benedicto pallium accepit. Post Oswaldum isti sibi ordine successerunt, Aldulfus, Vulstanus, Eelfricus, Kinsius, Aldredus, Thomas, Girardus, Thomas, Turstinus, Willelmus, Henricus, Rogerus.b

St. Oswald

and his successors

down to archbishop Roger.

These notes

on the arch

addressed

by the writer to

2

§ 5. Hæc, charissime pater et domine Hugo, ecclesiæ bishops are S. Petri decane, ego Symeon, servorum S. Cuthberti servulus, sicut in veteribus libris hinc et inde invenire Hugh, dean potui, de successione pontificum Eboracensis ecclesiæ breviter annotavi, jussa vestræ paternitatis utinam tam efficaciter prosecutus quam libenter. Præterea, quod

of York,

1 deest clausula in T.
2 Athelwoldum, T2.

a Edwaldum. Called Adelwold by Stubbs, (who however can give us no new fact about him), and omitted altogether by Malmesbury (Gest. Pont. iii., § 115).

This list of the archbishops who succeeded St. Oswald agrees with that of Malmesbury as far as the name of Thurstan (who died in 1140), where, of course, Malmesbury stops, and so does the Cotton MS. of this Epistle. The Corpus MS. adds the names of William (St. William), Henry Murdach, and Roger, who was elected in 1154, and died in 1181. See Stubbs' work above cited.

[blocks in formation]

3 igitur, T2.

4 T2; Simeon, C2.

here addressed is the dean who was in office from 1130 to 1132, not his namesake who was dean from 1090 to 1109. This would be so if it were certain that the letter was written in the time of archbishop Thurstan, whose name occurs at the end of the list in T2. But we have no means of satisfying ourselves that, as the three names following "Turstinus" are evidently a later interpolation, so "Turstinus" itself may not have been interpolated, and the list as it stood in the original letter have terminated with Gerard, or with the second Thomas. If the author was really our Symeon, the earlier date would be the more probable of the two; see Introduction.

vos scire delectat, istos virtutum viros simul contemporaneos in ecclesia fuisse legimus Northanhymbrorum ; Wilfridum, qui ætatis septuaginta annos habuit, episcopatus autem XLV., Ceadda, Bosan, Eatan, Cuthbertum, Johannem, præclaræ sanctitatis pontifices. Præter hos, ejusdem temporis erat beatus Benedictus, constructor monasteriorum Petri et Pauli in Wiramuthe et in Gyrvum, idem nutritor ab infantia et abbas venerabilis Bedæ doctoris. Hilda quoque abbatissa hoc tempore claruit.

the life of

A.D. 677.

ing, though

crossed the

§ 7. Ut autem aliquanto latius nobis noster Beda Sketch of innotescat. Natus est anno ab incarnatione Domini Beda. DC. septuagesimo septimo, anno qui est nonus annus adventus Theodori in Britanniam, uno anno ante expulsionem beati Wilfridi primam, sancto Cuthberto tunc solitariam vitam agente. Natus est autem in territorio monasterii præfati, et cum esset septem annorum, traditus est a parentibus præfato abbati Benedicto, atque, ut ipse de se attestatur, omnem usque ad finem vitæ in ejusdem monasterii habitatione peregit ætatem. Videtur autem quibusdam incredibile, quod His learnin extremo mundi angulo vir qui nunquam maria he never transfretaverit ob addiscendam sapientiam, scolas phi- sea. losophorum non frequentaverit, tanta eruditione clareat, tanta librorum compositione ubique mundo innotescat: sed hoc non esse mirandum ipse docet, qui inter DC. The means beatæ vitæ et mirabilis scientiæ monachos enutritus, he acquired quicquid scientiæ singuli habuerant, omne hoc ipse in unum sui cordis vasculum, Spiritu Sancto illuminante, contraxerat. Habuerat præ oculis et copiam omnis generis librorum quos abbas suus Benedictus inter alia diversa ornamenta, donatione apostolicorum Vitaliani et Agathonis, in monasterium suum contulerat. Præterea erat et eo tempore quo magna scientiæ studia floruerant in Anglia, quando Theodorus archiepiscopus

1T2; post primam expulsionem, C2; perperam; cf. Bed. v. 24.

by which

it.

His last sickness and death.

et Adrianus abbas, peragrata insula, quaquaversum
Anglorum gentes commorabantur, scolas sacrarum simul
et secularium literarum instituebant, ut quicunque
cuperent erudiri haberent in promptu magistros qui
docerent. Unde ipse Beda, loquens de his: "Indicio Bed. iv.
"est," inquit, "quod usque hodie supersunt de eorum

[ocr errors]

discipulis qui Latinam Græcamque linguam æque ut "propriam in qua nati sunt norunt." Ab his eorum discipulis prudens institutus, adolescens in lege Domini meditabatur die ac nocte, ut etiam suos doctores ipse doctior supergrederetur. Ostendit ipse quod nec Franciam, nec Italiam, nec Græciam discendi gratia adierit, dicens ubi et a quibus quæ scripserat didicerit. Scribit enim in primo libro expositionis super Cantica Canticorum, "In hoc opere lectorem admoneo, ne me

superfluum judicet, qui de natura arborum sive her"barum aromaticarum, quæ in hoc volumine plurimæ "continentur, juxta quod in literis antiquorum didici " latius explicare voluerim; feci namque hoc non arrogantiæ studendo, sed meæ meorumque imperitiæ consulendo, qui longe extra orbem, hoc est, in insula "maris oceani nati sumus et nutriti; et quæ in primis partibus orbis, Arabia dico, et India, Judea, et Ægypto geruntur, non nisi per eorum qui interfue"runt scripta nosse valemus."

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

§ 8. Anno ætatis suæ quinquagesimo nono languescens, die Ascensionis Dominicæ, cum jam exitus ejus instaret, cœpit in oratione dicere antiphonam, "O Rex gloriæ Domine virtutum," etc., usque ad finem. Adjunctaque laude Sanctæ Trinitatis, "Gloria Patri, et Filio, et Spiritui Sancto," cum nominatione Spiritus Sancti, suum emisit spiritum, anno Dominicæ incarnationis DCCXXXV., qui est septimus annus Ceolvulfi regis, ad quem nuper ediderat historiam gentis Anglorum. Sepultus est eodem in loco quo gloriose conversatus, scilicet in Gyrvum: sed postea ossa illius ad corpus Hist. Dun. sancti Cuthberti sunt translata.

III. 7.

VI.

[Capitula de Miraculis et Translationibus Sancti Cuthberti.a]

CAP. I.

Quomodo in peregrini habitu a ministro Elfredi panem divisum Cuthbertus accepit, qui postea integer inventus est, et quomodo idem Elfredus ipso adjuvante rex effectus est.b

The Danish

Deus omnipotens, juste misericors, misericorditerque A.D. 866. justus, gentem Anglorum dum pro suis multiplicibus barbarians; offensis flagellare disponeret, paganorum gentium, Fresonum videlicet atque Danorum, immanitatem illi permisit dominari. Istæ igitur gentes, Ubba duce Frisonum et Halfdene rege Danorum agentibus, in Britanniam, quæ nunc Anglia dicitur, venientes, in tres turmas mox divisa, tribus in partibus terram pervaserunt. Nam Eboracæ civitatis mænia, una ex his restauravit, regionemque in circuitu incolens ibidem pausavit. At vero reliquæ duæ, multo adhuc ferociores, regnum Merciorum terramque Australium Saxonum mox occupabant, omniaque incendiis, rapinis, atque homicidiis, qua

a These seven chapters were certainly known to Symeon; see pp. 64, 70, 89; nor is it at all impossible that ch. 7, the account of the celebrated translation of 1104, came from his pen. They appear in the form here printed in Harl. 1924, a MS. of the twelfth century. A more usual form is that adopted in the Surtees edition of Symeon, p. 158, in which eleven more chapters of miracles follow ch. 6, and three similar chapters, making the total

number twenty-one, follow ch. 7,
the name of "Historia Transla-
"tionum Sancti Cuthberti" being
given to the whole compilation.
Of this work the MSS. are nu-
merous; see the Introduction to
the Surtees volume, p. xxxix. seq.

b This is an amplified version of
the story of the apparition of the
Saint to Alfred, an earlier form of
which we have had in the Hist. de
S. Cuth.; see p. 204.

« AnteriorContinuar »