Verum, id quod multo tute ipse fatebere majus In medio duo signa, Conon, et... quis fuit alter? DAMCETAS Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit, 35 40 45 43. Illis poculis. 45. Molli, flexili. Circum, « à l'entour, adverbii locum tenet. Acanthus, planta latis atque spinosis instructa foliis « acanthe ou griffe d'ours ». 46. Orphea, silvasque eumdem sequentes: Nimirum silvæ Orphea, ejus citharam pulsantis cantu delinitæ, sequebantur. Hanc fabulam egregie scripsit Ovidius, ipseque noster Virgilius Georgic. lib. IV. 47. Necdum, etc. Versus 43 ironica repetitio. 48. Si ad vitulam spectas, nempe quanti sit pretii vitula quam in pignus propono, MENALCAS Nunquam hodie effugies: veniam quocumque vocâris. Audiat hæc tantum, vel qui venit, ecce, Palæmon. Efficiam posthac ne quemquam voce lacessas. DAMCETAS Quin age, PALEMON Dicite quandoquidem in molli consedimus herba: Et nunc omnis ager, nunc omnis parturit arbos, Nunc frondent silvæ, nunc formosissimus annus. Incipe, Damota; tu deinde sequere, Menalca. Alternis dicetis; amant alterna Camœnæ. DAMCETAS Ab Jove principium, Musæ; Jovis omnia plena. MENALCAS Et me Phoebus amat; Phobo sua semper apud me 50 55 60 59. Alternts, « en chants alternatifs. » — Camœnæ, Musæ, Jovis et Mnemosynes filiæ, quæ novem artibus præsidebant. 60. Ab Jove principium canendi - Jovis omnia plena. Masumamus. gna et sublimis sententia, si de vero et unico Deo potius dicas. Confer sanctæ Ecclesiæ canticum: Pleni sunt cæli et terra majestatis gloriæ tuæ. 61. Colit, amat, protegit. Illi mea carmina curæ sunt. 62. Phœbo, etc. « J'ai toujours pour Phébus les présents qu'il aime.D Et me, etc. In hoc versu ultima syllaba vocis lauri elisionem non patitur. (Prolegomènes, III.) DAMCETAS Malo me Galatea petit, lasciva puella; Et fugit ad salices, et se cupit ante videri. MENALCAS At mihi sese offert ultro, meus ignis, Amyntas. DAMCETAS Parta meæ Veneri sunt munera namque notavi MENALCAS Quod potui, puero silvestri ex arbore lecta DAMCETAS O quoties, et quæ nobis Galatea locuta est! Partem aliquam, venti, divûm referatis ad aures. MENALCAS 65 70 Quid prodest, quod me ipse animo non spernis, Amynta : Si, dum tu sectaris apros, ego retia servo? DAMCETAS Phyllida mitte mihi; meus est natalis, Iolla. MENALCAS Phyllida amo ante alias: nam me discedere flevit, 64. Lasciva, « folâtre. » Malo me petit, me jette une pomme. >> Malum erat Veneri sacrum. 75 ad aures: digna sunt enim quæ a diis ipsis audiantur. 75. Retia servo « Je garde les 65. Ante videri, videri ante quàm filets, pendant que tu poursuis les occultetur. sangliers. Procul igitur a te sum 66. Ut, adeo ut. Notior quàm remotus. ille Amyntas. 67. Delia. Diana in Delo insula nata hujus deæ tutelæ commissi erant canes. 68. Parta, acquis, mis en réserve; j'ai un présent tout prêt pour... » Mea Galateæ. Munera scilicet palumbes. 69. Congessere nidam. 71. Altera totidem poma aurea. 73. Partem aliquam verborum quæ dixit mihi. Divum referatis 76. Phyllis erat famula Iollæ pastoris. 77. Facere, ut péleiv apud Græcos, aliquando significat « faire un sacrifice, l'action par excellence ». Vitula, ablativo casu, id est, vitulam immolando. Hic agitur de festo ambarvali, cujus ritum ita Festus describit: « Ambarvalis hostia, rei divinæ causa circum arva (amb sive app, arva) ducitur ab iis qui pro frugibus faciunt. » Et longum, « Formose, vale, vale, » inquit, Iolla. DAMCETAS Triste lupus stabulis, maturis frugibus imbres, MENALCAS Dulce satis humor, depulsis arbutus hædis, DAMCETAS Pollio amat nostram, quamvis est rustica, MENALCAS 80 Musam : 85 Pollio et ipse facit nova carmina: pascite taurum, Jam cornu petat, et pedibus qui spargat arenam. DAMCETAS Qui te, Pollio, amat, veniat, quo te quoque gaudet: Mella fluant illi, ferat et rubus asper amomum. MENALCAS Qui Bavium non odit, amet tua carmina, Mævi: 79. Et longum, etc., « et longtemps il m'a répété : « Adieu, adieu, bel Amynthas: c'est ainsi qu'il parlait, Iollas. D Vale, vale. Ultima syllaba hujus vocis natura sua longa est. Cur hic in posteriori vale sit brevis, vide : Prolegomènes, IV. 80 et seq. Triste, pro: res tristis est, more Græcorum. Quatuor hi versus et comparationem valde poeticam, et elegantem verborum symmetriam exhibent. 82. Satis (sata, satorum, nomen ex verbo serere derivatum), segetibus. Depulsis ab ubere matris (sevrés).- Arbutus « l'arbousier », planta ex earum familia quas vocant « éricinées », flores candidos et fructus prope fragarum similes edit. 84. Pollio, vir apud Romanos oratoris, historici, poetæ et consulis laude præclarus. 90 DAMCETAS Qui legitis flores et humi nascentia fraga, MENALCAS Parcite, oves, nimium procedere; non bene ripæ DAMCETAS Tityre, pascentes a flumine reice capellas; MENALCAS Cogite oves, pueri; si lac præceperit æstus, DAMCETAS Eheu, quam pingui macer est mihi taurus in ervo! MENALCAS His certe neque amor causa est: vix ossibus hærent, DAMCETAS Dic quibus in terris, et eris mihi magnus Apollo, MENALCAS Dic quibus in terris inscripti nomina regum 95 100 105 94. Parcite procedere, etc. Ele- | peau tient à peine sur leur os. > ganter, pro: Ne longius procedatis, oves non tuta est ripa. 103. Nescio quis oculus, « je ne sais quel mauvais œil. » - Fascinat, 95. Vellera siccat, quum e ripa seu maligno adspectu noxiam vim |