ECLOGA VII Strata jacent passim sua quæque sub arbore poma; THYRSIS Aret ager; vitio moriens sitit aeris herba; CORYDON Populus Alcidæ gratissima, vitis laccho, THYRSIS Fraxinus in silvis pulcherrima, pinus in hortis, MELIBEUS Hæc memini, et victum frustra contendere Thyrsin. est ad arsim hujusce versus, elisio- Jupiter ipse quasi descendens in nem non pati. (Prolegomènes, III.) 54. Strata jacent præ nimia abundantia. 55. Omnia nunc rident. Sic breviter loci repræsentatio concluditur. 56. Videas et flumina sicca, propter mæstitiam. 57. Vitio aeris, ob aera vitiatum. 58. Liber, Bacchus. - Invidit, dare noluit. Ita græce ἐφθόνησε. 60. Jupiter, etc. Sententia est : Imber plurimus et fecundus, sic volente Jove, e cœlo descendet. Sed hic, audaci admodum hypallage, pluviæ abundantiâ inducitur. 62. Sua laurea, seu laurus, Phoebo sacra. 69. Et victum, etc. Et memini Thyrsum, postquam vincere frustra contendisset, victum fuisse. Re quidem vera, Thyrsus Corydoni fuit impar, fortasse non verborum elegantia, sed procul dubio sententiarum gratia et amoenitate. 70. Ex illo tempore. Corydon est Corydon nobis. « Corydon est pour moi Corydon. » Hoc est, ejus nomen poetam inter omnes egregium refert. ECLOGA VIII PHARMACEUTRIA * ARG. Hujus Eclogæ duæ sunt partes. In priore quidem, juvenis, Mopsum sibi a Nisa prælatum esse queritur; in posteriore vero, pharmaceutria seu maga Daphnin, a quo spernebatur, ad se magicis artibus allicere tentat. Priorem partem amœbæo carmine canit Damon, personam supradicti juvenis adumbrans; posteriorem dicit Alphesibous, quasi pharmaceutriæ vices gerens. Ab antiquissimis temporibus ad nostram usque ætatem creditum est homines cum dæmonibus commercium aliquod habere posse, quod sortilegium vocant; hanc porro fidem non esse prorsus a rerum veritate alienam factis innumeris constat. Ex Theocriti II et III Idyllio fere Ecloga deprompta est. DAMON, ALPHESIBUS Pastorum musam Damonis et Alphesiboi, Tu mihi seu magni superas jam saxa Timavi, Φαρμακεύτρια « la magicienne », a voce pápuzzov « breuvage magique ». 1. Pastorum musam, seu cantilenam pastorum dicemus. 3. Lynx, animal oculis acutissimis, quem et cervarium lupum Plinius appellat. Sed et quamdam fabulosam lyncem sibi veteres finxere. 6. Tu, Pollio. Mihi. Ea Vox abundat, et a grammaticis expletiva dicitur; hanc porro junge cum verbis superas et legis. Timavus, in Venetia nascitur е montibus 20 quos rupes hic nominat poeta; fluvius latissimus est, ac demum in Adriaticum mare influit. 7. Sive oram, etc., « soit que tu côtoies l'Illyric. » E versibus 7 et 8, licet conjicere Pollionem e Dalmatica expeditione, nou recto quidem itinere, sed oram Illyricam et littora Venetiæ lustrando redivisse. En unquam, unquamme erit? 8. Ille dies ille dies quum, quo, etc. Non deerant præclara Pollionis facinora quæ caneret Virgilius; sed poeta nondum bellica facinora celebrare audebat. En erit, ut liceat totum mihi ferre per orbem DAMON Nascere, præque diem veniens age, Lucifer, almum; Dum queror, et divos (quanquam nil testibus illis 9. En erit ut liceat, unquamne | hedera coronabantur poetæ. licebit? 110 15 20 16. Incumbens tereti olive, « appuyé sur sa houlette de bois d'olivier. » Teres, gallice, « rond, cy 10. Sola Sophocleo, etc., « tes vers tragiques seuls dignes du cothurne de Sophocle. » Cothur-lindrique. » nus, altior calceus quo in tragœdiis utebantur, hic pro ipsa tragœdia sumitur. 11, 12. A te principium fuit carminum meorum. - Desinet tibi seu in honorem tuum. Dixit Homerus, IX, 97: 17. Lucifer, stella matutina, quæ et Vesper dicitur, quando sub finem diei oritur. Præque diem veniens. Tmesis hic adest, pro: age, seu advehe diem, hunc præveniens. 18. Conjugis, sponsæ, quæ mihi Ἐν σοὶ μὲν λήξω, σέο δ' ἄρξομαι. sperata conjux. Ἐκ Διὸς ἀρχώμεθα, καὶ ἐς Δία Horatius, Ep. lib. I, 1, 1: Prima dicte mihi, summa dicende camena. Jussis cœpta tuis, incepta ex mandato tuo. — Atque hanc sine, etc. Is ordo est: Atque sine, seu permitte, hanc bederam serpere tibi circum tempora inter lauros victrices. Quasi dicat: Permitte me gloriæ tuæ militari addere laudem poeticam; nam 19, 20. Nil testibus illis profeci, nil mihi profuit illos obtestari. Alloquor iterum obtestans. 21. Mænalios, pastorales, a Mænalo, monte Arcadiæ, qui Pani sacer fuit ac pastoribus frequens. Hunc versum intercalarem « refrain » Noster a Theocrito sumpsit, 1, 64: "Apxete ßwxodixãç, Mùσαι φίλαι, ἄρχετ ̓ ἀοιδᾶς. 22. Argutum, a harmonieux, » propter cantus pastorum. 24. Qui primus non passus est Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. 225 30 35 40 (non permisit) calamos esse iner- | Hesperus oritur tibi. Hæc locutio tes; ex iis nempe fistulam composuit. ex Atticis transiit ad poetas alia27. Gryphes, YPуñéç, «griffons, fabulosa monstra, equis infestissima; his erat corpus leonis, alæ et rostrum aquila. rum regionum. Eta, mons inter 33. Dumque capellæ meæ, meumque hirsutum supercilium, promissaque seu longa barba tibi sunt odio. 35. Nec curare, etc. Ordina: nec credis quemquam deorum habere curam rerum mortalium: adeo despicis omnes, posito vel deorum metu. 37. Roscida, rore matutino humida. 39. Alter ab undecimo, alter post undecimum, scilicet duodecimus. Nec generis nostri puerum, nec sanguinis, edunt. Deferar extremum hoc munus morientis habeto. 45 50 55 60 musicæ peritissimus. De illo jam in Ecl. III, v. 46, mentio fuit. 56. Arion, Lesbius citharœdus, qui quum in eo esset ut a nautis, ipsius pecuniæ inhiantibus, occideretur, extremum cecinit, in mareque desiliit. Tum delphinus ejus voce allectus, eum tergo exceptum detulit ad littus. 58. Omnia, etc. Cuncta permisceantur; omnia in mare convertantur in medium mare, seu in mare littoribus carens. Irata imprecatio. Vivite, seu valete, « portez-vous bien, adieu. >> 59. De specula, de culmine, unde longinqua licet speculari. De specula montis. Forsan alludit ad Leucadem petram, unde solebant amantes spe sua frustrati se præcipites dare. 59. Deferar, me dejiciam. 60. Extremum, etc. Hoc munus extremum tibi moriens offero. |