The sacred vessels blacken well, and, baked With good success, yield them both fair renown And profit, whether in the market sold
Or streets, and let no strife ensue between us. But oh, ye potters! if with shameless front Ye falsify your promise, then I leave No mischief uninvoked to avenge the wrong. Come Syntrips, Smaragus, Sabactes, come, And Asbetus; nor let your direst dread, Omodamus, delay! Fire seize your house! May neither house nor vestibule escape! May ye lament to see confusion mar And mingle the whole labour of your hands, And may a sound fill all your oven, such As of a horse grinding his provender,
While all your pots and flagons bounce within. Come hither also, daughter of the sun, Circe the sorceress, and with thy drugs
Poison themselves, and all that they have made! Come also, Chiron, with thy numerous troop Of Centaurs, as well those who died beneath The club of Hercules, as who escaped, And stamp their crockery to dust; down fall Their chimney; let them see it with their eyes, And howl to see the ruin of their art, While I rejoice; and if a potter stoop To peep into his furnace, may the fire Flash in his face and scorch it, that all men Observe, thenceforth, equity and good faith
OFT we enhance our ills by discontent,
And give them bulk beyond what Nature meant. A parent, brother, friend deceased, to cry, "He's dead indeed, but he was born to die"- Such temperate grief is suited to the size And burthen of the loss; is just and wise: But to exclaim, "Ah! wherefore was I born, "Thus to be left for ever thus forlorn?" Who thus laments his loss invites distress, And magnifies a woe that might be less, Through dull despondence to his lot resigned. And leaving reason's remedy behind.
I SLEPT when Venus entered to my bed A Cupid in her beauteous hand she led, A bashful seeming boy, and thus she said:
Shepherd, receive my little one! I bring "An untaught love, whom thou must teach to sing." She said, and left him. I, suspecting nought, Many a sweet strain my subtle pupil taught, How reed to reed Pan first with osier bound, How Pallas formed the pipe of softest sound, How Hermes gave the lute, and how the quire Of Phoebus owe to Phoebus' self the lyre.
Such were my themes; my themes nought heeded he, But ditties sang of amorous sort to me,
The pangs that mortals and immortals prove From Venus' influence, and the darts of love. Thus was the teacher by the pupil taught; His lessons I retained, and mine forgot.
TRANSLATIONS OF ENGLISH VERSES.
LUSUS amicitia est, uni nisi dedita, ceu fit, Simplice ni nexus fœdere, lusus amor. Incerto genitore puer, non sæpe paternæ Tutamen novit, deliciasque domûs : Quique sibi fidos fore multos sperat, amicus, Mirum est huic misero si ferat ullus opem.
Comis erat, mitisque, et nolle et velle paratus Cum quovis, Gaii more modoque, Lepus. Ille, quot in sylvis et quot spatiantur in agris Quadrupedes, nôrat conciliare sibi;
Et quisque innocuo, invitoque lacessere quenquam Labra tenus saltem fidus amicus erat. Ortum sub lucis dum pressa cubilia linquit, Rorantes herbas, pabula sueta, petens, Venatorum audit clangores ponè sequentum, Fulmineumque sonum territus erro fugit. Corda pavor pulsat, sursum sedet, erigit aures, Respicit, et sentit jam prope adesse necem. Utque canes fallat, latè circumvagus, illuc, Unde abiit, mirâ calliditate redit; Viribus at fractis tandem se projicit ultro In mediâ miserum semianimemque viâ.
Vix ibi stratus, equi sonitum pedis audit, et, oh spe Quam lætâ adventu cor agitatur equi!
Dorsum (inquit) mihi, chare, tuum concede, tuoque Auxilio nares fallere, vimque canum.
Me meus, ut nôsti, pes prodit-fidus amicus
Fert quodcunque lubens, nec grave sentit, onus. Belle miselle lepuscule (equus respondet), amara Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi.
Verum age-sume animos—multi, me pone, bonique Adveniunt, quorum sis citò salvus ope. Proximus armenti dominus bos solicitatus Auxilium his verbis se dare posse negat.
Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus amicum Me nescire potest usque fuisse tibi,
Libertate æquus, quam cedit amicus amico, Utar, et absque metu ne tibi displiceam; Hinc me mandat amor. Juxta istum messis acervum Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet; Et quis non ultro quæcunque negotia linquit, Pareat ut dominæ, cum vocat ipsa suæ ? Neu me crudelem dicas-discedo-sed hircus, Cujus ope effugias integer, hircus adest. Febrem (ait hircus) habes.
Heu, sicca ut lumina languent !
Utque caput, collo deficiente, jacet ! Hirsutum mihi tergum; et forsan læserit ægrum ; Vellere eris melius fultus, ovisque venit.
Me mihi fecit onus natura, ovis inquit, anhelans Sustineo lanæ pondera tanta meæ ;
Me nec velocem nec fortem jacto, solentque Nos etiam sævi dilacerare canes.
Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur Ut periturum alias ocyus eripiat.
Remne ego, respondet vitulus, suscepero tantam, Non depulsus adhuc ubere, natus heri?
Te, quem maturi canibus validique relinquunt, Incolumem potero reddere parvus ego? Præterea tollens quem illi aversantur, amicis Forte parum videar consuluisse meis. Ignoscas oro. Fidissima dissociantur
Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.
Ecce autem ad calces canis est! te quanta perempto Tristitia est nobis ingruitura !-Vale!
ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus Ex somno trepidus surgit, opumque memor. Lata silenter humi ponit vestigia, quemque Respicit ad sonitum respiciensque tremit; Angustissima quæque foramina lampade visit, Ad vectes, obices, fertque refertque manum. Dein reserat crebris junctam compagibus arcam, Exultansque omnes conspicit intus opes. Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes
Queis sua res tenuis creverat in cumulum, Contortis manibus nunc stat, nunc pectora pulsans Aurum execratur, perniciemque vocat ;
O mihi, ait, misero mens quam tranquilla fuisset, Hoc celâsset adhuc si modo terra malum! Nunc autem virtus ipsa est venalis ; et aurum Quid contra vitii tormina sæva valet?
O inimicum aurum ! O homini infestissima pestis, Cui datur illecebras vincere posse tuas ?
Aurum homines suasit contemnere quicquid honestum est, Et præter nomen nil retinere boni.
Aurum cuncta mali per terras semina sparsit ; Aurum nocturnis furibus arma dedit.
Bella docet fortes, timidosque ad pessima ducit, Foedifragas artes, multiplicesque dolos,
Nec vitii quicquam est, quod non inveneris ortum Ex malesuada auri sacrilegâque fame.
Dixit, et ingemuit; Plutusque suum sibi numen Ante oculos, irâ fervidus, ipse stetit.
Arcam clausit avarus, et ora horrentia rugis Ostendens, trimulum sic Deus increpuit.
Questibus his raucis mihi cur, stulte, obstrepis aures? Ista tui similis tristia quisque canit.
Commaculavi egone humanum genus, improbe? Culpa, Dum rapis, et captas omnia, culpa tua est.
Mene execrandum censes, quia tum pretiosa Criminibus fiunt perniciosa tuis ?
Virtutis specie, pulchro ceu pallio amictus Quisque catus nebulo sordida facta tegit.
Atque suis manibus com missa potentia, durum Et dirum subito vergit ad imperium.
Hinc, nimium dum latro aurum detrudit in arcam, Idem aurum latet in pectore pestis edax;
Nutrit avaritiam et fastum, suspendere adunco Suadet naso inopes, et vitium omne docet.
Auri at larga probo si copia contigit, instar Roris dilapsi ex æthere cuncta beat:
Tum, quasi numen inesset, alit, fovet, educat orbos,
Et viduas lacrymis ora rigare vetat.
Quo sua crimina jure auro derivet avarus,
Aurum animæ pretium qui cupit atque capit?
Lege pari gladium incuset sicarius atrox
Caso homine, et ferrum judicet esse reum.
QUI subito ex imis, rerum in fastigia surgit Nativas sordes, quicquid agitur, olet.
« AnteriorContinuar » |