He called me by my name,
As the bride of another:
Oh! thou hast been the cause
Of this anguish, my mother!

And once again we met;

And a fair girl was near him: He smiled, and whispered low,

As I once used to hear him.

She leaned upon his arm;

Once 't was mine, and mine only:

I wept; for I deserved

To feel wretched and lonely.

And she will be his bride!

At the altar he'll give her

The love that was too pure

For a heartless deceiver.

The world

may think me gay; For my feelings I smother: Ah! thou hast been the cause

Of this anguish, my mother!

W. Haynes Bayley.

καὶ τότε φωνήσας σεμνήν μ' ὀνόμῃνε δάμαρτα,
μῆτερ ἐμή, σὺ δὲ τῶνδ' αἴτιον ἐσσὶ κακῶν.
Καὶ πάλιν αὖθις ἴδον. καλὴ δὲ παρίστατο κούρη·
χείλεσι δ' ἐν μαλακοῖς ἡδὺς ἔπαιζε γέλως.
ὡς καὶ ἐγὼ γελόωντος ἴδον ποτὲ φαιδρὰ πρόσωπα·
ἧκα δ' ἀπὸ γλώσσης ἔρρεεν αὖθις ἔπη.
χειρὶ δ' ἐρειδομένη, τῇ ἐγὼ πάρος ἠρηρείσμην,
εἴχετο, — φεῦ λυγρῆς ἥ μ' ἕλεν ἀμπλακίης.
δὴ τότε δάκρυα θερμὰ χέον, καὶ γάρ τ' ἐνόησα
ὡς χάρις ἡ πρόσθεν πᾶσ ̓ ἀπόλωλε βίου.
καὶ τήνδ' ἂρ γαμέει· τῇδ' ὅρκια πιστὰ ταμόντων
ἀμφοτέρων, ἔσεται κοινὸς ἐσαιὲν ἔρως.

ὡς ὄφελέν ποτ' ἐμοί — τί δὲ ταῦτ', ἀεσίφρον, ἀλύεις ;
σοῦ γ' ἔλαχεν πολλῷ πιστοτέρην ἄλοχον.
καί ποτέ τίς τ' ἐρέει· πένθος δέ μοι ἵξεται ἦτορ·
ὡς ἄρ ̓ ἄγεις πολλαῖς ἤματ' ἐν εὐφροσύναις.

ὥς ποτέ τίς μ' ἐρέει· σὺ δὲ τῶνδ' ὅσ ̓ ἄλαστα πέπονθα, μῆτερ ἐμή, πάντων αἴτιον ἐσσὶ κακῶν.

W. L.

CVI,

Edem Latine redditum.

CETUS erat densus; convenerat hospes eodem: Obvius at, rebar, non volet esse mihi.

Obvius est ; presso mihi languet spiritus haustu:

Fixerat in vultus lumina nota meos.

Alloquitur; frigent solennia verba loquenti; Risus inest placidis, qualis et ante, labris : Nescia sed non sum quid fortem torqueat intus; Hæret enim tremulo vox gravis illa sono.

Ipsa maritali cultu miseranda nitebam,
Non minus albenti candida veste nurus.
Clara mihi comtos ornabat gemma capillos:
Ille micans odio quam mihi fulgor erat!

Nominis accepti consortem dicta salutant,
Protinus et conjux, non sua, rite vocor.
Hujus at ah! natæ, male consiliata labanti,
Improba, tu, mater, causa doloris eras!

Nec satis id pœnæ semel at convenimus una
Rursus; et astabat pulcra puella comes.

Ille renidebat, submissa et voce beatæ
Dulce susurrabat, sicut et ante mihi:

Illa gradus socio firmabat nixa lacerto,

Qui prius haud alii, quam mihi, dandus erat. Me miseram et solam! sed et hoc sentire merebar!

Nec poteram lacrymas continuisse meas.

Nubet at illa suo! castam juratus ad aram,
Qui dabit optatæ pignora sancta manus.
Iste magis sincerus amor, magis illud honestum,
Pectora quam deceat perfida nostra jugum.

Scilicet et populo videar festiva levisque !
Sub placido vultu saucia corda gero.

Tu mihi, quæ sponsæ rupisti heu! fœdera, mater,
Tam gravis uxori vulneris auctor eras!

Ex oculis, mea lux, solis taciturna propines;
Conscius ex oculis mutua verba dabo.

Linque vel impressi cyatho vestigia labri,
Cura nec infusi tunc erit ulla meri.
Ætherii laticis restingui postulat haustu,

Acrior ex animo quæ flagrat orta sitis;

B.

Sed Jovis ipsius mihi si gustare liceret,
Illud adhuc mallem nectar ab ore tuo.
Quo modo te rosei donavi munere serti,

Non tuus est illo tam mihi cultus honos; Spes data quam foliis, te non peritura gerenti, Sed fore contactu se recreata tuo.

Hæc semel afflasti, vivuntque; tuusque remissis Suavior ex illo, nec suus, halat odor.

FINIS PARTIS PRIME.

B.