A.D. 1250. venerunt fideles Tui ut hostes Tuos repellerent in natalem terram et propriam Tuam liberandam ab eisdem, vestigia pedum Tuorum ibidem adoraturi? Sed in hac re mortalibus manifeste ostendisti quam suspecta est hujus mundi lætitia. Sane in amaritudine et gemitu deplorare debet universitas Christiana horribilem casum qui die pestifera, sexta scilicet mensis Aprilis, contigit regi Franciæ et exercitui Christiano contra infideles militanti. Nec est hoc visum vel auditum hactenus evenisse. Veniens siquidem rex pro expugnatione perfidorum in villam quæ Mansora dicitur, per tres circiter dietas a Damiata distantem, fuit subito ibidem ab infinita infidelium multitudine undique, quasi insula vasto mari, circumdatus, qui vias terræ et aquarum ita artanter undique præcluserunt ut victualium solatio jam nostri penitus caruerunt. Cumque fere per quatuor menses angustiam maximam pabuli et duras invasiones ac crebras læsiones sæpius sustinuissent, miseros spiritus pro victualium inopia exhalarunt. Nec poterant homines in seipsis deficientes jumentis debilitatis aliud remedium reperire, nisi quod mortis aut martis se ancipitis discrimini committerent universi. Die igitur statuta versus Damiatam per flumen retrocedentes imbelles et imbecilles ab hostibus, qui custodes fluminis constituebantur, tela et ignem Græcum jaculantibus confodiebantur, comburebantur, et a bellatoribus trucidabantur aut submergebantur. Reliqui autem cum hostibus quamdiu poterant prælium conseruerunt. Sed quid poterant pauci contra tantam hostium multitudinem, jejuni et famelici contra alacres et refectos, locorum ignari contra indigenas? Steterunt tamen in agone certaminis cum inexplicabili sanguinis effusione, donec prævalente multitudine impiorum fuerunt, proh dolor! miserabiliter superati. Quod videntes quamplures de nostris, pro necis horrore, quam etiam perfecti sancti dicuntur formidasse, sese hostibus, porrectis per capulos ensibus, reddiderunt, se sperantes quandoque f. 102 b. 1 redimendos. Veruntamen fere omnes usque ad anima- A.D. 1250. rum exhalationem dimicabant; veram caritatem ad invicem conservantes in vita sua, in morte pretiosa veri martires non sunt separati, quia omnes simul cum rege religiosi ac sæculares poenam mortis vel carceris subierunt, ita quod nec unus ex ipsis qui prælio interfuerunt evasit. Et quis hæc sine lacrimarum profluvio enarrare potest vel reminisci, quando quidem tam nobiles, tam elegantes, tam spectabiles Franci trucidabantur, conculcabantur, vel ut latrunculi ab ignobilibus rapti trahebantur ad carceres, et arbitrio inimicorum Dei tractabantur et frend[ent]ibus dentibus irridebantur ? Hinc dilacerabatur oloflamma, subpeditabatur balcanum, quod nunquam se meminit aliquis prævidisse. Illinc magnatum vexilla, ab antiquis temporibus infidelibus semper formidabilia, sanguine humano et equino imbuta sub pedibus hostium triumphantium, in Christum blasphemantium et in nostros subsannantium, vilissime pessundata contempnebantur. O quanta præmia expectare digni sunt qui pro Christo talia tolerarunt cum morte discrimina ! Sed hæc secreto Dei judicio potius quam humano sunt commendanda. Legatus vero cum patriarcha Jerusalem et quibusdam prælatis ac duce Burgundiæ ægritudine laborante in recessu regis a castris per galeas ascendentes, per flumen cum magno periculo et labore Damiatam pervenerunt. Aliud vero stolium navium in quibus recepti fuerant pedites inermes, debiles, et infirmi exercitus in magna quantitate sicut prius igne Græco, qui potius dici potest infernalis quam Græcus, combustum est et submersum cum instaurationibus, armis, equis, et divitiis. Et sciatis quod illud dampnum nobis illatum fuit per navigium Egiptiorum. 1 In the margin is Dolor. Numerus captivorum xxv. milia militum nobilium; trucidatorum xv. milia. Commorantium in civitate 2 Damiata v. milia, excepto populo A.D. 1250. Noveritisque quod in ultimo bello fratres nostri con ventus omnes perempti sunt, excepto vicemagistro et fratre Johanne de Bonay. Quatuor capti sunt et unus præter eos captus erat cum rege. Et tantummodo tres fratres domus militiæ Templi, prout apud Achon in confectione præsentium nobis fuerat intimatum, vix evaserunt, horribiliter tamen sauciati. Exploratores nostri nondum redierunt quos in Babiloniam miseramus. Primo bello quo cecidit comes Atrabatensis, Willelmus Longa Spata laudabiliter peremptus avolavit, de cujus societate nullus evasit, excepto domino Alexandro Giffard, quinque vulneribus vulnerato, qui tandem ut credimus in extremo bello cum rege aut captus est aut cum aliis interfectus. Et post præsentium confectionem [postquam] dominus rex esset captus, una cum Soldano ad decem annos treugam fecit tali conditione, quod ipse rex centum milia marcas argenti daret Soldano, et captivi a tempore belli Gazaras hinc inde redderentur. In qua treuga magister noster et captivi fratres nostri liberati sunt. Damiata vero restitueretur cum tota munitione tam armorum quam victualium inventa in ea quando rex cepit Damiatam. Christiani autem tenuerunt Jopen, Azothum, Cæsaream, Castrum Peregrinum, Cayfas, Caymotum, Nazareth, Saphotum, Beelford, Tyrum, et Canan Turoriis, quam Sarraceni occupaverunt quando rex fuit Damiata, et Sydonem cum pertinentiis eorundem, quæ in adventu regis Christiani antea tenebant. Et si orandum est pro animabus occisorum pro Christo, mementote animarum fratrum nostrorum qui occubuerunt, scituri quod ad centum et quadraginta de electis fratribus peremptis Deo animas, prout certe credendum est, reddiderunt. Antequam rex captus fuisset, ipso adhuc ante Mansoram commorante et castra tenente, Soldanus optulit ei adhuc treugas comitis Ricardi, et Jerusalem, Askalonem, Tyberiadem firmatas; quæ omnia consilio quorundam prælatorum, maxime cujusdam fratris Prædi catoris, infeliciter sunt impedita. Et licet antea dixeri- A.D. 1250. mus quod vicemagister Hospitalis captus fuisset vivus, audivimus postea quod occubuit cum drapario Hospitalis in conflictu ultimo. Hæ autem omnes lugubres adversitates, omnibus temporibus deplorandæ, dicuntur per superbiam domini Papæ et odium inexorabile quod habet contra dominum Frethericum Christianis evenisse. Immo etiam Sarraceni hoc idem affirmant. Optulerat enim ipse F[retherico] quicquid terræ Christianorum quandoque extiterat sine prælio et sanguinis effusione; insuper Constantinopolitanam sedaret rebellionem, ita scilicet ut gratiam et pacem consequeretur. Quo oblato infortunato omine adhuc Papa recalcitravit. Veruntamen in dicti F[retherici] sinu reposita est spes nostra ut quandoque respiremus, sed valeret quomodolibet Papalis iracundia temporari. Hanc epistolam, sed in aliquibus abbreviatam, transmisimus fratribus in Francia commorantibus, sed pleniorem vobis eam duximus transmittendam; quia novi eventus qui emergunt stilum variant et materiam. Et si quid novi contigerit, vobis, quam maturius poterimus, intimabimus. 96. Littera1 Apostolica contra sententiam prolatam in f. 101. canonicos Sancti Pauli Londoniæ ab archiepiscopo Cantuariensi, eos volente visitare. Innocentius episcopus, servus servorum Dei, dilectis Letter of filiis de Sancto Albano et de Wautham abbatibus, et iv. in archidiacono Sancti Albani, Lincolniensis et Londonien- favour of sis diocesum, salutem et Apostolicam benedictionem. Innocent the dean and canons Ex parte dilectorum filiorum Henrici decani, Petri of S.Paul's. 27 Sept. archidiaconi, Roberti cantoris, magistri Willelmi de A.D. 1250. Lichefeld, Guillelmi dicti2 Lafaite, et Roberti dicti v. vol. v. Monachi, canonicorum Londoniensium, fuit propositum p. 190. A.D. 1250. coram nobis, quod cum venerabilis frater noster Cantuariensis archiepiscopus ad Londoniensem ecclesiam impensurus in ea visitationis officium accessisset, capitulo ejusdem proponente ecclesiæ se ac ecclesiam suam ab ipsius jurisdictione liberos et immunes, ac ideo eundem archiepiscopum ad visitandum admittere sibique procurationis præstare obsequium recusante; idem archiepiscopus in personas eorum ob hujusmodi ejusdem capituli delictum excommunicationis sententiam auctoritate propria promulgavit, quam ipsi nuntiari nullam1 humiliter petierunt. Ad quod memoratus archiepiscopus ex adverso respondit, quod non ob capituli, sed prædictorum decani et aliorum, delictum eandem in eos sententiam protulisset. Ipsius autem sententiæ forma in nostra et fratrum nostrorum audientia lecta fuit, cujus tenorem præsentibus inseri fecimus ad cautelam. Qui talis est: Noverint universi, quod cum nos B[onefacius], Dei gratia Cantuariensis archiepiscopus, totius Angliæ primas, Cantuariensi et Rofensi civitatibus et diocesibus visitatis, venerabilem fratrem nostrum Londoniæ episcopum visitassemus, descendimus ad visitandum capitulum cathedralis ecclesiæ Sancti Pauli Londoniæ. Et monuimus viva voce, ac per alios fecimus sæpius ammoneri, decanum et capitulum prædictæ cathedralis ecclesiæ Sancti Pauli, ut nos tanquam metropolitanum suum, secundum formam a jure traditam, ad exercendum visitationis officium in eorum ecclesia admitterent reverenter. Quod ipsi decanus et capitulum facere inhumaniter denegarunt, affirmantes viva voce coram nobis, quod nullatenus nos reciperent ad prædictum Notandum. visitationis officium exercendum; et tenentes clausa ostia chori atque capituli, ubi volebamus proponere verbum Dei, manifeste impediverunt 2 nos verbo et facto, ne possemus ibidem officii nostri debitum exer 1 nullam] So Vat., missam, MS. 2 impediverunt] So Vat., impediverant, MS. |