- υἱός προπαροξυνόμενον δὲ, ὅμοιόν ἐστι τῷ Λιόγνητος, Διόδοτος. τό τε εὖ νοῶ, δύο ἔχον περισπω μένας, ὁμολογεῖ τὴν ἐξ ἐπιῤῥήματος καὶ βήματος παράθεσιν· καὶ τὸ Ἕλλης πόντος, κατὰ τὴν ἀρχὴν ἔχων τὴν ὀξεῖαν, καὶ τὸ ἐμοῦ αὐτοῦ δὶς ἔχον τὴν περισπωμένην. ταῦτα γὰρ καὶ τὰ τούτοις ὅμοια, ἄπει ρα ὄντα, συνελθόντα μὲν κατὰ τὸν λόγον τῆς συνθέσεως, ἔχει καὶ τὸν τόνον συνηρτημένον. οὐχ οὕτω δὲ ἔχοντα, καὶ τὰ τοῦ τόνου ἔχει ἀσυνέλευστα, και θάπερ δὲ εἴπομεν, ἐν τῇ καθ ̓ ἕκαστον μόριον μονῇ τοῦ τόνου, τὸ κατὰ παράθεσιν ὁμολογεῖ. Apud eundem scriptorem occurrit quoque alius locus, qui opinioni favere videtur, acutum circumflexumque re vera eundem fuisse accentum, diverso tantummodo signo notatum. Pag. 139 enim, Προηυθέτισται γὰρ *), inquit, τὰ ἐγε κλιτικὰ μόρια ἐπὶ τέλους ἔχειν τὴν ἐξεῖαν, ἢ φύσει, ἢ δυνάμει (λέγω δὲ δυνάμει διὰ τὰ περισπώμενα·) ἵνα ἢ τοῦ τόνου ὑποστροφὴ τὸ μὲν προκείμενον ὀξύνῃ, αὐτὸ δὲ μεταστήσῃ εἰς βαρεῖαν τάσιν. Quid? quod Olympiodorus in Aristotelis Meteor. pag. 27 haec adfert: Τότε μὲν Γραικοὶ ἐκλήθησαν, νῦν δὲ Ἕλληνες. τοῦτο δὲ τὸ ὄνομα οἱ μὲν Ρωμαίοι παροξύνουσι Γραικοι λέγοντες, ἡ δὲ κοινὴ διάλεκτος ὀξύνει ubi Romani penultimam circumflexam acuisse dicuntur: Apollonium vero Alexandrinum dictionem circumflexu in penultima notatam quoque παροξυνομένην nominasse, iam supra vidimus. Acutum autem re vera numquam in fine vocum in gravem mutatum, sed alio modo signo expressum esse, inde colligi posse videtur, quod Apoll. Ale 1) Positum enim recte est iam antea, particulas encliticas acutum in extrema syllaba habere, vel natura vel potentia expressum, vel inclusum dico autem inclusnm, propter ea quae circumflectuntur; ut nimirum tenor recurrendo verbum, quod antecedit, acuat, ipsam particulam in gravem transferat te norem. xandr. pag. 105 libri de syntaxi docet, pronomina tertiae personae, ut maiorem intensionem indicarent, littera esse producta, et tenorem acutum in extremas syllabas traxisse, his quidem usus verbis: Καπεὶ 1) ἔφαμεν τὰς δεικτικὰς ἐπιτείνεσθαι εἰς πλείονα δεῖξιν, αἱ δὲ προκείμεναι φωναὶ οὐκ ἠδύναντο τὸ δισσὸν τοῦ τόνου ἀναδέξασθαι, καθάπερ ἡ ἐμοῦ καὶ ἐμοί, καὶ αἱ σύζυγοι, διὰ τὴν ἐπὶ τέλους βαρεῖαν, εἰς παραγωγὴν τὴν διὰ τοῦ ι μετῆλθον, ἐπισπώμεναι κατὰ τοῦ τέλους τὴν ὀξεῖαν εἰς ἐμφανισμὸν τῆς πλείονος ἐπιτάσεως· καθάπερ καὶ αἱ προκαταλεγμέναι κατὰ πρῶτον καὶ δεύ τερον πρόςωπον· ἐκεινοσί, οὑτοσί, ὁδί. προῦπτον γάρ, ὅτι στερομένη ἡ αὐτός τῆς δείξεως, συνεστέρετο καὶ παραγωγῆς ἐπαγομένης ἐπὶ πλείονα δεῖξιν. — Qua vero ratione haec productio illorum pronominum per litet translatio illa acuti tenoris in syllabam extremam maiori inservire potuisset intensioni, si in continuata oratione et aliis dictionibus adpositis acutus iste tenor oppressus, sive, ut loquuntur, in gravem mutatus esset? Signum igitur acuti tenoris tantummodo videtur mutationi fuisse obnoxium, vis autem fere sine ulla diminutione remansisse. teram L, Quod si ea a vero non aliena sunt, quae pag. 198 Cl. Hermanno duce tradidi, etiam praepositiones ἀμφί 1) Quoniam vero diximus, demonstrativa pronomina intendi ad maiorem demonstrationem ; voces autem istae, de quibus iam agitur, non poterant recipere duos tenores, sicut faciunt ἐμοῦ et ἐμοί, et eorum affines, propter gravem tenorem, quem in extremis habent syllabis; ideo sunt productae littera 1, et tenorem acutum ad extremam syllabam traxerunt, ut maiorem intensionem indicarent, sicut faciunt in prima et secunda persona pronomina paullo ante memorata ἐκεινοσί, ουτοσί, ὁδί. Nam αὐτός, quod demonstratione privatur, privatur simul nimirum et productione, quae additur ad maiorem demonstrationem, 1 et avri, si quando per anastrophen post verbum suum collocatae ultimam vocalem per apostrophum amittant, retracto in penultimam syllabam accentu scribi oportere, quod e. g. faciendum foret apud Quintum Smyrnaeum in Posthomeric. L. IV. 371, ὡς δὲ καὶ αὐτός μήτι παντοίη χέρας ὤρεγε· τοὺς δ ̓ ἄρ ̓ Αχαιοί ἀλλήλων ἀπέρυξαν, ἐελδομένους πονέεσθαι νίκης ἄμφ' ἐρατῆς· et Lib. IX. 407, καὶ ῥά μιν ἄμφω ἄντρου ἔσω κοίλοιο παρεζόμενοι ἑκάτερθεν ἤρουτ'. - idem sane observandum est tum, quando illae praepositiones adverbii locum obtinent, cuius rei exemplum videmus apud Quint. Smyrnaeum. L. VII. 722. δμωαὶ δέ μιν ἄμφ' ἀγάσαντο — ubi Rhodomannus quidem auQayάoavro lcgendum cen- Αμφιέποντες Pag. 199 mentionem feci regulae a grammaticis traditae, anastrophen non admittendam esse, si inter id nomen, ad quod praepositio referretur, et ipsam praepositionem aliud vocabulum interpositum esset. Hoc sane Cl. Hermannus iam refellere studens haec addit: » Atque illa τῷ δ' ἐπὶ Τυδείδης ώρτο ne intelligi quidem possunt, nisi pronuntietur T. Huic exemplo aliud mihi liceat adjungere, quo quidem, ut mihi videtur, etiam magis adparet, regulae illi minime locum relinqui. Occurrit nimirum apud Quintum Smyrnaeum (V. 419.) hic versus : qui, si in praepositione Tepi anastrophe non admitteretur, ratione constructionis distincta et clarum sensum exhibeute plane careret. Eandem de hac re sententiam fovisse videtur Heynius; etenim ad Iliad. δ, 97, Τοῦ κεν δὴ πάμπρωτα πάρ ̓ ἀγλαά δώρα φέροιο quo in versu praepositio ragá in Wolfiana editione accentu haud est notata, haecce adnotavit: » Schol. A. improbat, quod nonnulli πάρ' scribunt, nam esse iungendum παραφέροιο. Cui nos quidem non obtemperabimus. Est enim παρ' οὗ φέροιό κεν δῶρα. « Pag. 243 sq. docens, dictionum encliticarum accentum in vocem antecedentem transferri non posse, nisi si aut cum accentu huius vocis in eandem syllabam concurrat, aut una ab ipso separetur mora, addidi, unum tantummodo de hac re mihi grammaticos veteres perlu-. stranti occurrisse locum, et quidem apud Characem, quem quoque adposui: postea vero apud eundem auctorem (in libro περὶ ἐγκλινομένων) et in alium incidi, qui de eadem re his quidem verbis agit: Μέμφονται οἱ ἀκριβεῖς τὸν θέσει τρωχαϊκὸν ἔχοντα δύο ὀξεῖας ἐφεξῆς· ἄλλός τις· καὶ εὐλόγως εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς Οδυσσεῖας ὁ ̓Αρίσταρχος οὐκ ἐβουλήθη δοῦναι εἰς τὸν ἄν δρα μοι δύο ὀξεῖας, ἀλλὰ μίαν εἰς τὸ αν· φάσκων ἐν ἀρχῇ τῆς ποιήσεως παράλογον οὐ μὴ ποιήσω. In doctrina de dictionibus encliticis diversa adhuc occurrunt, quae nondum plane in luce collocata et illustrata esse videantur. Sic saltem nobis Apollon. Alexandr. Libr. II. c. 18. (p. 138) inspicientibus dubitatio moveri potest, num eae, quae traduntur, dictiones encliticae recto omnes notentur accentu. Inveniuntur enim 1.1. haec verba: ἀλλὰ *) καὶ αἱ δυϊκαὶ τοῦ πρώτου καὶ 1) Atque etiam duales casus primae et secundae personae duntaxat rectum tenorem habent, nimirum propter gravem. δευτέρου προςώπου μόνως ὀρθοτονοῦνται, διὰ τὸν τό νον τῆς βαρείας. προηυθέτισται γὰρ, τὰ ἐγκλιτικὰ μόρια ἐπὶ τέλους ἔχειν τὴν ὀξείαν, ἢ φύσει, ἢ δυνάμει· (λέγω δὲ δυνάμει διὰ τὰ περισπώμενα·) ἵνα ἡ τοῦ τόνου ὑποστροφὴ τὸ μὲν προκείμενον ὀξύνη, αὐ τὸ δὲ μεταστήσῃ εἰς βαρεῖαν τάσιν· ὅπερ ἐπὶ τῆς νῶν οὐκ ἠδύνατο ἐγγενέσθαι. Αἱ γοῦν κατὰ τὸ τρίτον πρόςωπον μόνως ἐγκλιτικαί, μόνως καὶ ὀξύνονται, ἥτε σφωέ, καὶ ἡ σφωΐν· ἐπεὶ τίς ἡ αἰτία τοῦ μὴ βαρύνε σθαι αὐτὰς; ὅθεν τὸ εἰμί καὶ φημί ὠξύνθη, διὰ τὴν ἐποῦσαν αὐτοῖς ἔγκλισιν· καίτοι τῶν ῥημάτων κατα φερομένων εἰς τὴν ἐπὶ τέλους βαρεῖαν. Τὰ πύσματα οὐκ ἔστι ἐγκλιτικὰ διὰ τὸ βαρύνεσθαι· τά γε μὴν πα ρακείμενα αὐτοῖς ἀόριστα· ἐπεὶ μᾶλλον ἐν τῷ τέλει ἔσχε τὴν ἐξεῖαν. His quidem ea adiungenda videntur, quae idem grammaticus simili fere ratione p. 261 disseruit, ubi, εἰ οὖν ἐσμέν 1), inquit, δῆλον ὅτι καὶ Positum enim recte est iam antea, particulas encliticas acutum habere in extrema syllaba vel natura vel potentia expressum, vel inclusum: dico autem inclusum propter ea, quae circumflectantur: ut nimirum tenor recurrendo verbum, quod antecedit, acuat, ipsam particulam in gravem transferat tenorem. Hoc autem in casu duali vi contingere non poterat. Ergo pronomina tertiae personae, quae sola inclinantur, sola etiam acuuntur; σφωέ inquam, et σφωΐν. Etenim quaenam alia est causa, cur non graventur? Hinc etiam Gt, ut εἰμί et φημί acuantur, quae et ipsa possunt inclinari: quamquam caetera verba graventur in extremis syllabis. Nomina et adverbia interrogativa non sunt enclitica, quia gravantur ; at infinita, quae sunt illis finitima, inclinantur: quoniam in extrema syllaba potius acuuntur. 1) Quare si dicimus ἐσμέν, dicemus etiam ἐστέ et tamen imperativum non acuitur, sed gravatur. Quid igitur aliud in ista quaestione dicendum, quam illud respondendum? Modum indicativum aqui in illis, ἐσμέν, ἐστέ, quia sunt ἐγκλιτικά, hoc est, quia inclinantur: quae vero inclinantur, habent gra |